- 1/3
- Następne
Żywotnik koreański (Thuja koraiensis)
Szeroki krzew o luźnym pokroju dorastający do 1-2 m wysokości. Gałązki mocno spłaszczone, kompaktowe, okryte niewielkimi łuskami długości 1-3 mm. Ulistnienie z wierzchu ciemnozielone, od spodu z wyraźnym, szerokim, białosrebrzystym rysunkiem.
Szyszki męskie purpurowoczerwone, długości 1-3 mm, szyszki żeńskie długości 8-10 mm, złożone z 4 do 6 łusek, barwy początkowo zielonej, a po dojrzeniu brązowej. Krzew rzadko spotykany w uprawie. W obrębie tego gatunku nie wyróżnia się odmian.
|
Zobacz także: Tuja brabant |
Żywotnik japoński (Thuja standishii)
Drzewo dorastające do 20-30 m wysokości i 10-15 m szerokości. Korona gęsta, ciemnozielona o pokroju stożkowatym. Ulistnienie w formie płaskich łusek długości 2-4 mm, z wierzchu matowozielone, a od spodu z białawym nalotem. Szyszki owalne, długości 6-12 mm, złożone z 6-10 nakładających się na siebie łusek. Młode szyszki żółto-zielone, a po dojrzeniu czerwono-brązowe. Odmianą mieszańcową powstałą ze skrzyżowania żywotnika japońskiego z żywotnikiem olbrzymim jest forma o nazwie Green Giant o pokroju stożkowatym, dorastająca w uprawie do 1,5 m wysokości i 0,5 m średnicy.
Wymagania
Rodzaje i odmiany tui wymagają stanowisk słonecznych, lecz niezbyt silnie nasłonecznionych i osłoniętych od wiatru. Dostęp światła ważny jest zwłaszcza w przypadku odmian o złocistym zabarwieniu łusek. Natomiast odmiany ciemnozielone lepiej rosną w głębokim cieniu. Ze względu na dość płytki system korzeniowy krzewy źle reagują na niedobór wody w glebie. Nie są odporne również na zalewanie. Najbardziej odporny na suszę jest żywotnik wschodni. Dla tui najlepsze jest podłoże żyzne, próchniczne, przepuszczalne, o odczynie lekko kwaśnym. Młode okazy są wrażliwe na silne mrozy, lecz w starszym wieku stają się odporne. Ponadto tuje są tolerancyjne na zanieczyszczenia powietrza.
Zastosowanie
W zależności od pokroju danej odmiany tui, krzewy te mają zróżnicowane zastosowanie w nasadzeniach ogrodowych i w zieleni miejskiej. Tworzy się z nich nasadzenia w jednolitych barwach lub w kompozycjach kontrastujących. Stanowią doskonałe tło dla kolorowych bylin i krzewów liściastych. Odmiany silnie rosnące o pokroju krzewiastym, kolumnowym lub stożkowatym sadzi się często pojedynczo jako tzw. solitery. Odmiany o nieregularnym pokroju przeznaczone są głównie do ogrodów naturalistycznych, nieformowanych. Można je także łączyć w grupy po kilka sztuk, które tworzą osłonę wiatrochronną lub parawan dla murów, ogrodzeń czy ścian budynków. Z form kolumnowych tworzy się również szpalery i formowane żywopłoty, które wyznaczają często granicę ogrodu czy brzeg alei parkowej. Silnie rosnące okazy sadzi się zwykle na dalszym planie.
| Zobacz także: Tuja szmaragd |
Odmiany tui o pokroju kulistym czy jajowatym, a także w kształcie niewysokiego stożka sadzone są natomiast często w ogrodach przydomowych, skalnych i wrzosowiskowych, a także w ogrodach japońskich. Można łączyć je z zimozielonymi krzewami z rodziny wrzosowatych, a także z roślinami okrywowymi takimi jak runianka japońska, bluszcz, barwinek. Komponuje się je również z krzewami liściastymi takimi jak purpurowe berberysy czy ostrokrzewy. Większe okazy mogą być eksponowane pojedynczo, a formy karłowate w grupach. Nadają się także do sadzenia nad brzegiem oczka wodnego. W celu lepszego wyeksponowania kuliste tuje szczepione są również na pniu. Prezentują się także idealnie w dużych terakotowych lub porcelanowych donicach na balkonie i tarasie. Wiele odmian tui sadzonych jest często w parkach oraz w innych elementach zieleni miejskiej tj. letnie ogródki, okolice kościołów, cmentarze. Tolerancja na zanieczyszczenia powietrza sprawia, że mogą być nawet sadzone w pobliżu tras komunikacyjnych. Szeroki wybór rodzajów i odmian tui sprawia, że każdy właściciel ogrodu znajdzie krzewy pasujące do jego gustu i zapotrzebowania.
Anna Jędrzejewska
