Lilie drzewiaste - opis, sadzenie, uprawa, odmiany i wymagania

Jesteś tutaj:

Lilie drzewiaste - opis, sadzenie, uprawa, odmiany i wymagania

3,5/5 (2462 ocen)

Lilie to jedne z najpiękniejszych kwiatów lata. Ich ogromne, barwne i oryginalne kwiaty, górują nad innymi roślinami i stanowią niezwykle dekoracyjny akcent letniej rabaty. Niestety nie wszystkie nadają się do całorocznej uprawy w gruncie. Te najpiękniejsze i najbardziej atrakcyjne, zaliczane między innymi do grupy orientalnych, nie mogą pozostać na zimę w gruncie, gdyż są bardzo wrażliwe na niskie temperatury. Ich niespotykana uroda skłoniła jednak hodowców do pracy nad uzyskaniem odmian bardziej odpornych, ale posiadających równie wspaniałe kwiaty. W ten sposób powstała grupa niezwykle atrakcyjnych mieszańców międzygatunkowych, popularnie nazywanych orienpetami (w skrócie OT) lub liliami drzewiastymi (ze względu na wyjątkowo duże rozmiary), wyprowadzonych od lilii orientalnych i trąbkowych.


Opis


Orienpety podobnie jak większość innych lilii posiadają wzniesiony, sztywny, pojedynczy, gruby i wyprostowany pęd oraz niezbyt liczne, długie, wąskie, lancetowate, zielone liście, wyrastające na łodydze skrętolegle. Ich łodyga jest jednak zwykle znacznie dłuższa niż u innych lilii, gdyż może osiągać wysokość od 150 cm. do nawet ponad 250 cm.. Z tego względu rośliny te nazywane są też często liliami drzewiastymi. Kolejną cechą wyróżniającą orienpety na tle innych lilii są kwiaty. Pojawiają się na szczytach pędów od lipca do września i tworzą bardzo duże, barwne, liczne kwiatostany (od 10 do 50 kwiatów). Pojedynczy kwiat może osiągać średnicę ok. 15 - 25 cm. i zwykle jest dwubarwny lub nawet trójbarwny, a u wielu odmian także silnie pachnący. Dodatkową ozdobą lilii drzewiastych są duże, intensywnie wybarwione pylniki, rozwijające się na szczytach bardzo długich, sztywnych pręcików.


Odmiany


Lilie drzewiaste należą do stosunkowo młodej grupy lilii, ale ze względu na swoje liczne zalety, zdążyły się już doczekać wielu interesujących odmian, różniących się wysokością, barwą kwiatów, kształtem płatków oraz pokrojem. Wśród nich na uwagę zasługują między innymi: „Anastasia” (kwiaty pachnące, białe, u podstawy ciemnoróżowe, z różową, zwężającą się ku górze smugą, biegnącą przez środek każdego płatka, końce płatków silnie wywinięte na zewnątrz, odmiana dorasta do ok. 120 – 190 cm. wys.), „Altari” (odmiana o dużych, białych kwiatach, posiadających mocno różowy środek kielicha, dorastająca do wys. ok. 1 m.), „Arabesque” (odmiana o bardzo dużych, turbanowych, czerwono-różowych kwiatach z białym, szerokim obrzeżem i mocno wywiniętymi na zewnątrz płatkami, kwiaty posiadają główki skierowane do dołu, odmiana dorasta do ok. 250 cm. wys.), „Conca D'Or” (odmiana o bardzo dużych, jasnożółtych kwiatach, ozdobionych szeroką, białą obwódką, dorasta do ok. 180 cm. wys.), „Erfordia „ (odmiana o dużych, ciemno-czerwono-różowych kwiatach ozdobionych szerokim, białym obrzeżem i posiadających żółtozieloną gardziel, odmiana dorasta do ok. 120 cm. wys.), „Elusive” (odmiana o pachnących, dużych, jasnoróżowych kwiatach, zabarwionych wewnątrz korony na kolor żółto-zielony i posiadających lekko wywinięte na zewnątrz płatki o pofalowanym brzegu i z licznymi, wypukłymi, żółtymi cętkami, odmiana dorasta do ok. 200 cm. wys.), „Garden Affaire” (odmiana o dużych, silnie pachnących, trąbkowych, kremowobiałych kwiatach, zabarwionych we wnętrzu korony na mocno żółty lub prawie pomarańczowy kolor, odmiana dorasta do ok. 150 – 180 cm. wys.), „Holland Beauty” (odmiana o bardzo pięknych, pachnących, dużych, czerwono-różowych kwiatach ozdobionych szerokim, kremowo-żółtym obrzeżem, końce płatków lekko wygięte na zewnątrz, kwiaty ustawione na pędzie w układzie bocznym, odmiana dorasta do ok. 120 cm. wys.), „Miss Lily” (odmiana o niezbyt grubych pędach oraz dużych, pachnących, ciemnoróżowych lub różowoczerwonych kwiatach, ozdobionych szerokim, białym obrzeżem i posiadających wnętrze gardzieli w lekko zielonym odcieniu, końce płatków wywinięte na zewnątrz, odmiana dorasta do ok. 150 cm. wys.), „Purple King” (odmiana o dużych, pachnących, jasnoróżowych kwiatach, posiadających ciemnoróżowy lub różowoczerwony środek i zielonkawą gardziel, odmiana dorasta do ok. 180 cm. wys.), „Red Dutch” (odmiana o dużych, pachnących, czerwonych kwiatach ozdobionych szerokim, kremowo-żółtym obrzeżem i posiadających żółtą gardziel, odmiana dorasta do ok. 110 – 120 cm. wys.), „Robina” (odmiana o bardzo dużych, ciemnoróżowych kwiatach z białą gardzielą, płatki wewnętrzne szersze od zewnętrznych, końcówki płatków wywinięte na zewnątrz, odmiana dorasta do ok. 120 – 150 cm. wys.), „Shocking” (odmiana o kremowo żółtych kwiatach, zabarwionych wewnątrz korony na czerwony kolor, końce płatków wywinięte na zewnątrz, odmiana dorasta do ok. 150 cm. wys.).

Kwitnące lilie drzewiaste

Kwitnące lilie


Wymagania uprawowe


Popularność lilii typu orienpet związana jest nie tylko ze wspaniałymi, licznymi i barwnymi kwiatami oraz imponującym rozmiarem, ale także z niewielkimi wymaganiami uprawowymi. W przeciwieństwie do delikatnych lilii orientalnych, mieszańce OT dość dobrze znoszą niskie temperatury i tylko w chłodniejszych rejonach kraju wymagają na zimę okrycia warstwą kompostu lub gałązkami igliwia. Lilie drzewiaste nie są też zbyt wymagające w stosunku do podłoża, chociaż najlepiej rosną na glebie przepuszczalnej, próchniczej, piaszczysto-gliniastej, umiarkowanie wilgotnej i bogatej w związki wapnia (posiadającej obojętny lub lekko zasadowy odczyn pH). Lilie OT są też uważane za jedne z najzdrowszych lilii, gdyż rzadko padają ofiarą chorób i szkodników (czasami może im zagrozić jedynie poskrzypka liliowa, pospolity szkodnik liliowatych). Rośliny oczekują natomiast słonecznego stanowiska, gdyż w cieniu źle się rozwijają i słabo kwitną. Powinny być też uprawiane w miejscu osłoniętym, gdyż ich wysokie pędy mogą zostać połamane przez silniejsze podmuchy wiatru. Odmianom o wysokich, ale wiotkich pędach, warto również zapewnić odpowiednią podporę w postaci sztywnych palików, co zapobiegnie ich wyginaniu się i łamaniu.


Sadzenie


Lilie drzewiaste do gruntu sadzi się na ogół jesienią (IX-X) lub wczesną wiosną (IV-V). Cebule umieszcza się w podłożu na głębokości równej ich trzykrotnej wysokości, zachowując odstęp między roślinami wynoszący ok. 50 do 70 cm. (w zależności od rozmiarów odmiany). Kwiaty mogą pojawić się na pędach już w drugim roku uprawy, ale pełnię rozwoju uzyskują dopiero w 3 lub nawet 4 roku po posadzeniu. Z tego względu powinny być uprawiane na jednym stanowisku przez co najmniej 6 – 7 lat. czytaj dalej...

Koniecznie zobacz