Iglaki płożące w ogrodzie - zimozielony dywan

Jesteś tutaj:

Iglaki płożące w ogrodzie - zimozielony dywan

3,4/5 (45 ocen)
Ozdobne krzewy iglaste są w naszym kraju bardzo popularne. Ich niezwykła różnorodność odmianowa pozwala wykorzystać je w ogrodzie na różne sposoby. Jednym z zastosowań dla tych interesujących roślin jest tworzenie z ich pomocą zimozielonych dywanów oraz okrywanie nimi murków, skarp i innych wolnych przestrzeni. W miejscach gdzie regularne strzyżenie darni jest trudne lub wręcz niemożliwe, płożące odmiany iglaków bywają często najlepszą alternatywą dla trawników. Poza wygodą, dają też duże możliwości aranżacji przestrzeni, gdyż są wśród nich rośliny o rozmaitym zabarwieniu igieł, bardziej lub mniej wzniesionym pokroju i, co ważne, niewielkich wymaganiach uprawowych.
 

Niezastąpione jałowce

 
Istnieje wiele ciekawych iglaków wyróżniających się płożącym pokrojem, ale absolutny prym w tej grupie wiodą uniwersalne i mało wymagające jałowce. Pędy jałowców płożących trzymają się blisko podłoża i rozrastają się na boki, tworząc zwarte, gęste dywany. Ich wysokość zwykle nie przekracza 40-50 cm, natomiast szerokość wynosi, w zależności od odmiany, 1-3 m. Rośliny te wykazują małe wymagania glebowe i mogą rosnąć nawet na suchych, ubogich podłożach, pod warunkiem jednak, że mają zapewnioną dostatecznie słoneczną wystawę. Warto dodać, że wybór odmian jałowca płożącego (Juniperus horizontalis) jest niezwykle imponujący. Można wśród nich znaleźć rośliny o niebieskozielonym lub srebrzystozielonym zabarwieniu igieł (np. „Blue Chip”, „Winter Blue”, „Wiltonii”, „Ice Blue”, „Grey Pearl”, „Glacier”, „Douglasii”, „Blue Fores”, „Bar Harbort”), a także odmiany złociste lub żółte („Mother Lode”, „Limeglow”, „Golden Carpet”), pstre („Villa Marie”, „Variegata”, „Andorra Variegata”) oraz takie o ulistnieniu w klasycznym, zielonym kolorze („Turquoise Spreader”, „Prince of Wales”, „Emerald Spreader”).  W zależności od naszych potrzeb możemy też wybrać odmiany wyższe, lekko wzniesione, dorastające do ok. 30-50 cm („Winter Blue”, „Variegata”, „Prince of Wales”, „Limeglow”, „Grey Pearl”,  „Blue Fores”) lub nieco niższe, osiągające ok. 10-20 cm, czasem niemal pełzające po ziemi („Villa Marie”, „Turquoise Spreader”, „Mother Lode”, „Ice Blue”, „Golden Carpet” , „Glacier”).
 
Kolejnym gatunkiem godnym uwagi jest jałowiec rozesłany (Juniperus procumbens). Posiada on znacznie mniej odmian niż jałowiec płożący i zwykle osiąga mniejszą szerokość oraz większą wysokość. Pędy wyrastające na obwodzie krzewu nisko ścielą się po ziemi, natomiast te osadzone bliżej środka bardziej wznoszą się do góry. Igły są kłujące, sztywne i dość krótkie. Wśród niewielu odmian znajdują się między innymi: „Bonin Isles” (o szaroniebieskim zabarwieniu, dorastająca do ok. 20 cm wys. i 1,5 m szer.), „Kishiogima” (o złocistożółtych igłach, dorastająca do 50 cm wys.) oraz „Nana” (posiadająca niebieskozielone ubarwienie igieł i dorastająca do ok. 20 cm wys. i 1,5 m szer.). Podobnie jak inne jałowce, jałowiec rozesłany jest mało wymagający w stosunku do podłoża i dobrze znosi suszę oraz niskie temperatury, jednak bezwzględnie wymaga stanowiska słonecznego.
 
Sporo płożących odmian znajdziemy też wśród jałowców pospolitych (Juniperus communis). Spotkamy tu zarówno rośliny średniej wysokości, dorastające do ok. 30-50 cm („Sterling Silver”, „Repanda”, „Nana Aurea”, „Hornibrookii”, „Effusa”, „Berkshire”), jak i całkiem niskie, osiągające ok. 10-20 cm wys. („Green Carpet”, „Goldschatz”, „Corielagan”). Możemy też wybierać wśród różnych kolorów igieł, np. żółtym („Nana Aurea”, „Goldschatz”), niebiesko-zielonym lub srebrzystozielonym. („Sterling Silver”, „Berkshire”) oraz zielonych („Green Carpet”, „Corielagan”, „Repanda”, „Hornibrookii”).  Jałowce pospolite są wyjątkowo tolerancyjne w stosunku do podłoża i dobrze znoszą suszę oraz niskie temperatury. Wymagają jednak stanowisk słonecznych i nie lubią przesadzania.
 
Wart uwagi jest także mniej popularny jałowiec sabiński (Juniperus sabina ), który rozrasta się najszerzej ze wszystkich płożących jałowców. Jego kępy mogą mieć nawet do 4 m średnicy, ale łatwo je korygować, gdyż dobrze znoszą cięcie. Wśród  wielu odmian na uwagę zasługują: „Rockery Gem” ( o niebieskozielonym zabarwieniu igieł i ok. 50 cm wys. oraz 2 -3 m. szer.), „Monna” (posiadająca nieco wzniesiony pokrój i jasnozielone ubarwienie oraz dorastająca do ok. 50 cm wys. i 2 m szer.), „Tamariscifolia” ( o zielonej barwie igieł i nieco wzniesionym pokroju, dorastająca do ok. 50 cm wys. i 2 m szer.), „Variegata” (bardzo ozdobna odmiana o pstrym ubarwieniu i krzaczastym, lekko wzniesionym pokroju, zwykle osiągająca ok. 40 cm wys. i 1 m szer.).
 

Gatunki nieco mniej popularne

 
Poza jałowcami – królami zielonych dywanów – płożące odmiany iglaków znajdziemy również wśród innych gatunków roślin iglastych. Mogą nas zainteresować choćby niskie odmiany sosny (np. sosna kosodrzewina odm. „Krauskopf”, dorastająca do ok. 0,5 m wys. i 1 m szer.), świerka (np. świerk kłujący „Glauca Procumbens”, który osiąga ok. 0,5 m wys. i ok. 2-4 m szer.), cisa (np. cis pospolity „Aurea Hoseri” o złocistym zabarwieniu igieł, dorastający do ok. 0,5-1 m wys. i jako jeden z niewielu iglaków znoszący stanowisko półcieniste, lub cis pospolity „Brzeg”, również posiadający żółtawe zabarwienie igieł, dorastający do ok. 0,5-1 m wys. i także znoszący zacienienie), choiny kanadyjskiej (np. „Jeddeloh” – rozłożysty krzew o zielonych igłach, rozrastający do ok. 0,5 m wys.) lub mało popularnej mikrobioty syberyjskiej (rozłożysty, zielony krzew, dorastający do ok. 1 m wys. i 3 m szer.).
 

Zastosowanie

 
Iglaki płożące mogą stanowić nie tylko zimozielony dywan, zastępujący trawnik, ale też ciekawe komponować się z roślinami w ogródkach skalnych, malowniczo okrywać rozmaite murki, zadarniać skarpy i służyć jako interesująca dekoracja cmentarzy. Przy ich sadzeniu należy kierować się przede wszystkim wymaganiami danego gatunku oraz barwą ulistnienia i siłą wzrostu odmiany. 
 
Autor: Katarzyna Józefowicz

Koniecznie zobacz