- 1/4
- Następne
Świerk kłujący, ze względu na kolor igieł nazywany też srebrnym (Picea pungens) to bardzo wysokie i piękne drzewo iglaste, pochodzące z górzystych rejonów Ameryki Północnej. W środowisku naturalnym może dorastać do ponad 40 m., jednak w Polsce nie osiąga zwykle aż tak imponujących rozmiarów (ok. 15-20 m.). Znacznie niższym, czasem nawet karłowym wzrostem mogą się natomiast pochwalić jego liczne i bardzo atrakcyjne odmiany, które w ogrodach spotyka się znacznie częściej niż czysty gatunek.
Opis
Świerk kłujący to bardzo wysokie, piękne drzewo o strzelistym, smukłym pokroju i wyprostowanym pniu. Jego gałęzie są sztywne i gęsto pokryte szarosrebrnymi lub niebieskozielonymi, czterokanciastymi igłami. Igły są osadzone na pędzie za pomocą sęczkowatych wyrostków i układają się wokół niego promieniście. Są sztywne, sterczące, ostro zakończone i bardzo kłujące (stąd nazwa gatunkowa), ale niezwykle piękne. Drzewo zakwita wiosną (V), wydając żółto-brązowe kwiaty męskie oraz czerwonobrązowe, szyszkowate kwiaty żeńskie. Rozwijające się z nich szyszki nasienne są zwisające, duże, walcowate i pokryte jasnobrązowymi, miękkimi łuskami o ściętym, nierównym wierzchołku. Tworzą się głównie w górnej części korony i dojrzewają latem następnego roku, po czym opadają z drzewa, uwalniając nasiona.
Odmiany
Ze względu na imponujące rozmiary, świerki kłujące rzadko uprawia się w ogrodach w postaci czystego gatunku, gdyż znacznie bardziej atrakcyjne są jego liczne odmiany ozdobne. Wśród nich na uwagę zasługują między innymi: „Białobok” (piękna, polska odmiana o stożkowatym pokroju i powolnym wzroście, osiągająca ok. 2 m. wysokości i posiadająca bardzo atrakcyjne, kremowe przyrosty wiosenne), „Brynek” (kulista, karłowa odmiana o zielonych igłach, często dostępna w formie szczepionej na pniu), „Koster” (popularna odmiana o stożkowym pokroju i srebrzysto-niebieskich igłach, dorastająca do ok. 10 m. wys.), „Adam Tuczyński” (wolno rosnąca odmiana o pokroju szeroko-kulistym i krótkich, zielono-niebieskich igłach, dorastająca do ok. 2 m. wys.), „Baby Blue Eyes” (piękna odmiana o stożkowatym pokroju i intensywnie wybarwionych, srebrzysto-niebieskich igłach, dorastająca do ok.3 m. wys.), „Jan Byczkowski” (odmiana polska, o szeroko stożkowym pokroju i żółto ubarwionych, młodych wiosennych, przyrostach, dorasta do ok. 10-15 m. wys.), „Maigold” (szeroko stożkowa odmiana o złocisto-żółtych, wiosennych przyrostach, osiągająca ok. 3-5 m. wys.), „Montgomery” (odmiana o szeroko stożkowym, bardzo gęstym pokroju i srebrzysto-niebieskich igłach, dorastająca do ok. 5 m. wys.).
Wymagania uprawowe
Świerk kłujący to roślina bardzo wdzięczna w uprawie, gdyż nie tylko posiada wysokie walory ozdobne, ale też niewielkie wymagania siedliskowe. Jest gatunkiem odpornym na niskie temperatury, zanieczyszczone, miejskie powietrze oraz suszę (ze względu na głęboki i mocny system korzeniowy). Najlepiej rośnie na podłożu żyznym, wilgotnym, przepuszczalnym i lekko kwaśnym, ale ponieważ jest rośliną dość tolerancyjną, urośnie niemal na każdej typowej glebie ogrodowej. Jedynym bezwzględnym wymaganiem świerka kłującego jest stanowisko słoneczne, ponieważ to gatunek bardzo wrażliwy na zacienienie (szybko gubi igły).
Cięcie
Świerk kłujący bardzo dobrze znosi cięcie (skrócenie przewodnika pozwala zachować kulistą formę), dlatego może być wykorzystany do zakładania formowanych żywopłotów. Rośliny w razie potrzeby możemy przycinać nawet dwa razy w sezonie: pierwszy raz wiosną (IV), drugi natomiast wczesnym latem (VII). Cięcie należy za każdym razem wykonywać w innym miejscu pędu.
Rozmnażanie
Świerk kłujący rozmnażany jest na ogół za pomocą siewu nasion, które posiadają dużą zdolność kiełkowania nawet przez kilka lat. Po zbiorze (VIII-IX) należy przechowywać je w suchymi i chłodnym pomieszczeniu, a przed planowanym terminem siewu, poddać miesięcznej stratyfikacji w niskich temperaturach (ok. 4°C). czytaj dalej...