- 1/3
- Następne
Rodzaj sosna obejmuje ponad 100 gatunków roślin o różnych wymaganiach i różnym pochodzeniu. Część z nich to drzewa spotykane przede wszystkim w środowisku naturalnym, inne to piękne drzewa ozdobne, uprawiane także w ogrodach.
Opis
Do jednych z najpiękniejszych sosen, jakie możemy spotkać w uprawie, należy z pewnością sosna himalajska (Pinus wallichiana).Wprawdzie rozmiary drzewa (dorasta do wys. ok. 10-20 m.) nie pozwalają na sadzenie go w małych ogrodach, jednak jeśli tylko dysponujemy większą przestrzenią, z pewnością powinniśmy się zainteresować tym szczególnym gatunkiem. Największą ozdobą sosny himalajskiej są wyjątkowo piękne, delikatne, miękkie, cienkie i długie igły, zebrane po kilka w niewielkie pęczki. Mają srebrzystozieloną barwę i pozostają na drzewie przez cały rok, a ich długość może dochodzić nawet do ok. 20 cm. Długie, malowniczo zwieszające się z gałązek igły, nadają drzewu niezwykłego uroku i zwracają uwagę każdego, kto ma okazję je oglądać. Sosna himalajska posiada jednak nie tylko imponujące igły, ale także okazałe, cylindryczne szyszki żeńskie, które mogą dorastać nawet do ok. 20 - 30 cm. długości. Początkowo szarozielone, zwarte i stojące, z czasem ciemniejące i przewieszające się do dołu. Kwiatostany męskie krótkie, żeńskie natomiast długie i stojące. Okres ich pylenia przypada na miesiące kwiecień-maj, natomiast dojrzewanie nasion następuje dopiero jesienią następnego roku. Sosna himalajska początkowo tworzy bardzo luźną, rozpostartą koronę, która z czasem gęstnieje i przybiera płaczącą, szerokostożkowatą formę. W młodym wieku pień drzewa jest gładki, nagi i szarozielonkawy, z wiekiem jednak staje się bardziej spękany, ciemny i brodawkowaty.
Uprawa i wymagania
Uprawa sosny himalajskiej nie powinna przysparzać większych problemów, o ile roślina zostanie posadzona na odpowiednim stanowisku. W naturze zasiedla słoneczne zbocza oraz doliny leżące w Himalajach (min. tereny Pakistanu, Indii, Nepalu), dlatego w naszym klimacie nie jest całkowicie mrozoodporna (już przy temperaturze -15-18°C. jej igły mogą zostać poważnie uszkodzone). Z tego względu należy ją uprawiać wyłącznie w najcieplejszych rejonach kraju, sadząc w miejscu ciepłym i osłoniętym od wiatrów. Dla sosny trzeba też wybrać stanowisko dostatecznie słoneczne, gdyż roślina źle znosi zacienienie. Sosna himalajska preferuje żyzne, przepuszczalne, umiarkowanie wilgotne i świeże gleby, ale może także rosnąć w typowej ziemi ogrodowej, o ile tylko będzie posiadała odczyn kwaśny (roślina nie lubi podłoży zasadowych). Jest też stosunkowo odporna na przejściową suszę. Jak większość sosen, także sosna himalajska względnie dobrze znosi cięcie, jednak zabieg nie jest w jej przypadku wskazany, gdyż nieumiejętne jego wykonanie może zdeformować pokrój i pozbawić drzewo jego walorów ozdobnych. Z tego względu w przypadku sosny himalajskiej poleca się raczej cięcie sanitarne niż formujące (polegające na usuwani gałązek chorych, uszkodzonych lub przemarzniętych).
Odmiany
Sosna himalajska posiada kilka odmian ozdobnych, z których na uwagę zasługują przede wszystkim: „Zebrina” - o poprzecznie paskowanych na żółto igłach, „Nana” – charakteryzująca się niskim wzrostem (ok. 2-2,5 m. wys.) oraz „Densa Hill” – o pięknych, niebieskozielonych igłach.
Rozmnażanie
Sosnę himalajską rozmnaża się na ogół z siewu. Dojrzałe, zebrane jesienią (IX) nasiona powinny być przed wysiewem (IV) poddane dwumiesięcznemu okresowi stratyfikacji (przetrzymywanie w niskich temperaturach). Odmiany lepiej jest natomiast rozmnażać za pomocą szczepienia, gdyż siew nasion nie gwarantuje zachowania cech rodzicielskich.
Choroby i szkodniki
Sosna himalajska nie jest rośliną szczególnie podatną na choroby i szkodniki, jednak podobnie jak większości sosen, mogą jej zagrażać choroby grzybowe (np. rdza, fytoftoroza) oraz szkodniki (mszyce, zwójki sosnowe, boreczniki rude, osnuje sadzonkowe).
Zastosowanie
Sosna himalajska ze względu na swój atrakcyjny, piramidalny pokrój i wspaniałe igły najlepiej prezentuje się jak soliter, gdyż tylko wtedy jej niezwykłe walory ozdobne mogą być w pełni docenione. Gatunek najbardziej polecany jest do sadzenia w dużych ogrodach oraz parkach krajobrazowych.
Autor: Katarzyna Józefowicz