- 1/5
- Następne
Zawilec wielkokwiatowy (Anemone sylvestris) znany jest także jako zawilec leśny. Jego liczne, białe kwiaty są wdzięczną ozdobą kwietnika i ogródka skalnego. W ogrodzie naturalistycznym można sadzić go pod drzewami i tworzyć z niego piękne kobierce.
Opis
Nazwa „anemon” pochodzi od greckiego słowa anemos, oznaczającego wiatr i wiąże się z niezwykłą delikatnością płatków kwiatów tej rośliny, które poruszają się przy najlżejszych jego podmuchach. Naturalnym obszarem występowania zawilca wielkokwiatowego są liściaste lasy południowo-zachodniej Europy. Jest on rośliną kłączową z rodziny jaskrowatych (Ranunculaceae). Ma ciemnozielone palczaste liście, pokryte meszkiem. Tworzy kwiaty o kubkowatym kształcie i pięciu płatkach. Ozdobne są również wypukłe, żółte nasienniki. Zawilec wielkokwiatowy wyrasta na wysokość 25-40 cm. Rośnie w kępach, osiągających szerokość do 30 cm, i ma silną tendencję do rozkrzewiana się. Jego kwiaty mogą zdobić nasz ogród od kwietnia do czerwca.
Zawilce wielkokwiatowe
Wymagania
Zawilec wielkokwiatowy dobrze czuje się w cienistych miejscach. Na stanowisku słonecznym będzie rósł tylko w warunkach chłodnych i wilgotnych. Podłoże powinno być lekkie i zasobne w wapń. Roślina ta dobrze znosi suszę podczas letniego spoczynku. Najlepiej sadzić zawilce w miejscach osłoniętych od północnego wiatru.
Rozmnażanie
Zawilce wielkokwiatowe rozmnażamy przez podział kłączy późnym latem (od przełomu lipca i sierpnia) i jesienią. Możemy również oddzielać młode rośliny wyrastające na rozłogach. Innym sposobem na pozyskanie młodych zawilców jest uprawa sadzonek w inspekcie. Nasiona do inspektu wysiewamy na przełomie stycznia i lutego, a sadzonki przenosimy do gruntu stałego jesienią.
Zawilce wielkokwiatowe
Sadzenie
Odpowiednia pora na sadzenie zawilca wielkokwiatowego to jesień, najlepiej początek września. Gleba powinna być rozdrobniona i dobrze nawodniona. Jeśli chcemy stworzyć grupę roślinną, wystarczy że zasadzimy zawilce wielkokwiatowe w rozstawie 20 x 20 cm, a szybko się rozkrzewią.
Pielęgnacja
Aby nasze kobierce zachowały piękny wygląd, co kilka lat należy usuwać najstarsze rośliny, które coraz słabiej kwitną i stają się podatne na choroby. W tym celu wykopujemy wszystkie kępy, po czym dzielimy je na niewielkie partie. Do ponownego zasadzenia wybieramy wyłącznie kłącza z pąkami kwiatowymi i silnymi korzeniami. Układamy je w miejscu sadzenia co 10-15 cm, a następnie zakopujemy na głębokości 3-4 cm.
Zawilec wielkokwiatowy
Nawożenie i podlewanie
Zawilce wielkokwiatowe możemy nawozić dwa razy do roku: jesienią, w niewielkiej dawce, ponieważ coraz niższe temperatury nie sprzyjają wchłanianiu składników odżywczych, oraz wczesną wiosną.
Letnie susze nie stanowią zagrożenia dla zawilców wielkokwiatowych, ale podczas kwitnienia grunt powinien być wilgotny. Unikajmy jednak częstego zraszania liści, ponieważ rośliny mogą zostać porażone szarą pleśnią.
Choroby i szkodniki
Zawilcowi wielkokwiatowemu zagrażają te same choroby i szkodniki, co zawilcowi gajowemu. Nieodpowiednie warunki grożą wystąpieniem chorób grzybowych, jak rdza śliwki, mączniaki rzekomy i prawdziwy oraz szara pleśń. Obecność nicieni w glebie niesie ryzyko wystąpienia chorób wirusowych. Ponadto nasze rośliny mogą paść ofiarą popularnych w ogrodach szkodników – mszyc, skorków, pchełek i ślimaków. Większość z nich można wytępić stosując własnoręcznie przygotowane wywary z roślin polnych.
Zawilce wielkokwiatowe
Kompozycja
Zawilec wielkokwiatowy ze względu na swoją ekspansywność jest rośliną odpowiednią tylko na duże rabaty. Wdzięcznym akcentem w naszym ogrodzie może być rabata obsadzona wyłącznie białymi kwiatami, kwitnącymi wiosną. W sąsiedztwie zawilca sadzimy na niej konwalie majowe, białe krokusy wielkokwiatowe, szafirki drobnokwiatowe, narcyzy białe czy niskie odmiany białych tulipanów. Z zawilców wielkokwiatowych można też tworzyć dywany kwiatowe i ścieżki. Dzięki silnej tendencji do rozkrzewiania się, byliny te szybko rozrastają się w kobierce, które nie wymagają pielęgnacji. Doskonale prezentują się sadzone z ozdobnymi trawami i paprotnikiem.
Cebulki - bulwy zawilców kupisz tutaj
Bibliografia
1. ABC ogrodnictwa, Reader’s Digest, Warszawa 2011, s. 32, 38, 85, 124.
2. Co szpeci rośliny ozdobne?, „Tygodnik Rolniczy”, nr 27/2010, s. 50-51.
3. Choroby i szkodniki roślin, red. Sieńko-Holewa I., Agora SA, Warszawa 2008, s. 3, 7, 14-15, 18-20, 30.
4. Grzegory J., Ogród przy domu, PWRiL, Warszawa 1983, s. 109.
5. Encyklopedia roślin ogrodowych. Aranżacje, ARTI, Warszawa 2005, s. 304-305.
6. Ilustrowana encyklopedia roślin, cz. 1, red. Sieńko-Holewa I., Agora SA, Warszawa 2008, s. 38, 40.
7. Kalendarz Przyrodniczy 2009, „Mój Piękny Ogród”, nr 4/2008, s. 49.
8. Katalog roślin. Drzewa, krzewy, byliny, Agencja Promocji Zieleni Sp. z o. o., Warszawa 2006, s. 161.
9. Krejča J., Jakábowa A., Rośliny skalne, PWRiL, Warszawa 1982, s. 58.
10. Mika B., Irysy, astry i inne popularne byliny, Oficyna Wydawnicza Multico, Warszawa 2007, s. 87.
11. Mölzer V., Kwitnący ogród, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 1983, s. 164, 220.
12. Ogród. Encyklopedyczny poradnik na cały rok, Warszawa 2003, s. 68, 326-327.
13. Rausch A., Leksykon Daumonta. Byliny, Firma Księgarska Jacek Olesiejuk, Warszawa 2006, s. 14-19.
14. Rośliny przeciwko szkodnikom, „Tygodnik Poradnik Rolniczy”, nr 21/2013, s. 14.
15. Woźniak J., Rozmnażanie roślin, Buchmann, Warszawa 2013, s. 63-64, 68, 111.
Małgorzata Długosz
