- 1/4
- Następne
Śnieżyca (Leucojum) to roślina należąca do rodziny amarylkowatych, która pochodzi z Afryki Północnej i Europy. Jej nazwa wywodzi się od greckiego słowa leucoeion, które oznacza – białe oko. Do rodzaju należy około dziesięć gatunków, które występują na terenie Europy. Większość z nich kwitnie wczesną wiosną, niektóre, np. Leucojum autumnale, jesienią. Najpopularniejsze z nich to śnieżyca wiosenna i śnieżyca letnia.
Gatunki
Śnieżyca wiosenna (Leucojum vernum)
Śnieżyca wiosenna jest jednym z najbardziej znanych kwiatów wiosennych. Roślina ta często mylona jest ze śnieżyczką (Galanthus). Rośnie w Pirenejach, w południowej i wschodniej Europie oraz na Kaukazie. Bylina składa się z kulistej cebuli o średnicy 2 cm, okrytej zielonkawą łupiną, łodygi i pędu kwiatowego. Na pędzie rosną pojedyncze, czasem po dwa, dzwonkowate i pachnące białe kwiaty (o długości do 25 mm) z zielonymi plamkami na końcach płatków. Roślina kwitnie od marcu do kwietnia. Pierwsze liście i kwiaty pojawiają się nawet, gdy leży jeszcze śnieg. Po kwitnieniu wytwarza się owoc z drobnymi nasionkami. Śnieżyca wiosenna osiąga wysokość do 25−30 cm. Jest stosunkowo rzadkim gatunkiem europejskim, narażonym na wyginięcie i znajdującym się pod ścisłą ochroną. Na odpowiednim stanowisku rozsiewa się sama. Ludowe nazwy tej byliny to gładyszek i śniegółka.
Śnieżyca letnia (Leucojum aestivum)
Śnieżyca letnia jest rośliną większą od śnieżycy wiosennej. Osiąga wysokość 30−50 cm, a jej cebula ma średnicę 3 cm. Składa się z 4−7 liści i pędu, na którym kwitnie około 8 dzwoneczków (zebranych w grona) z zielonymi plamkami na końcach płatków. Śnieżyca letnia kwitnie od kwietnia do maja. W warunkach naturalnych rośnie w południowej i środkowej Europie oraz na Kaukazie. Jest rośliną trującą.
Kwitnąca śnieżyca
Uprawa
Śnieżyca wymaga stanowiska w półcieniu, gleby próchniczej oraz zapewnionej sporej ilości wilgoci. Rośnie także na nasłonecznionym, niezbyt ciepłym miejscu. Cebule sadzi się na przełomie sierpnia i września na głębokość 10 cm, zachowując odległość 10−15 cm. Roślina nie lubi przesadzania. Jeżeli jednak musimy koniecznie zmienić jej miejsce, najlepiej zrobić to po zaschnięciu liści. Po wykopaniu sadzimy ją od razu na nowym miejscu. Nawożenie należy wykonać wiosną (przy temperaturze około 10°C), gdy pędy rośliny są już dobrze wykształcone. Najlepsza będzie gotowa mieszanka, którą stosować należy co dwa tygodnie do końca czerwca. Śnieżyca jest odporna na niskie temperatury, przetrzymuje nawet najmroźniejsze polskie zimy.
Śnieżyce w lesie
Rozmnażanie
Po okresie kwitnienia roślina wytwarza owoc z drobnymi nasionkami. Śnieżyca może się rozmnażać poprzez te nasiona, które dzięki pomocy mrówek roznoszoną są i mogą rozsiewać się na znaczne odległości. Nowe roślinki powstają też z cebulek przybyszowych otrzymanych z cebuli macierzystej. Cebulki należy wykopać po zeschnięciu liści, osuszyć i przechowywać w suchym pomieszczeniu. Do gruntu sadzi się je we wrześniu. Siewki kwitną po 2−3 latach. Rośliny mogą rosnąć na jednym miejscu przez kilka lat.
Śnieżyce - kwiaty czytaj dalej...
