- 1/16
- Następne
Pielęgnacja
Zaleca się przycinać rośliny już od pierwszego roku po posadzeniu: wczesną wiosną (w kwietniu) lub wczesną jesienią (najpóźniej pod koniec sierpnia), po zakończeniu okresu kwitnienia, natomiast w mroźnym i wilgotnym klimacie lepiej przeprowadzać cięcie wyłącznie wiosną. Ścina się wyłącznie przekwitłe fragmenty łodyg na wysokości ok. 10 cm, przekwitłe kwiatostany wraz z dwucentymetrowymi pędami. Zabieg ten pobudza rośliny do silniejszego rozwoju i wytwarzania nowych pędów. Ważne, by nie przycinać aż do zdrewniałych pędów, gdyż nie wypuszczą one młodych przyrostów i może to doprowadzić nawet do obumierania całej rośliny. Nieprzycinane krzewy lawendy tracą kształt i łysieją w środku.
Latem, w lipcu i sierpniu, przed kwitnieniem zrywa się liście, zaś kwiaty zrywa, gdy tylko się rozwiną. Zarówno liście, jak i kwiaty można używać świeże lub suszone. Suszy się je w cieniu w temperaturze 35o C. Wyższa temperatura uszkadza esencję, przez co roślina traci swoje właściwości. Lawenda jest odporna na suszę i nie trzeba jej często podlewać. Ponadto ma niewielkie wymagania pokarmowe, zaledwie co 2-3 lata wskazane jest nawożenie dobrze rozłożonym kompostem lub obornikiem.
Zastosowanie
Lawenda jest bogata w olejek eteryczny, zawiera też taniny, kwasy fenolowe, flawonoidy i steroidy. Odstrasza mole, a torebki wypełnione jej suszonym kwiatami są wieszane w szafach, by wypełniać je przyjemnym zapachem. Ma właściwości uspokajające, zmniejsza uczucie lęku i stres, stosowana jest w leczeniu bezsenności. Wspomaga procesy trawienne i działa przeciwskurczowo, jest też środkiem antyseptycznym i gojącym, pomaga w leczeniu ran i poparzeń. Olejek eteryczny zawarty w lawendzie rozluźnia mięśnie i łagodzi bóle reumatyczne.
Wysokiej jakości nasiona lawendy do nabycia tutaj
Autor: Justyna Czerwieniec
Bibliografia:
1. „ABC ogrodnictwa”, wyd. Reader’s Digest, Warszawa 2011, s. 345, 365, 385-386.
2. „Błękitne wspomnienie lata” dr Podstolski Wojciech, [w:] „Ogrody”, nr 1/2010 (129), s. 64-69.
3. Bonenberg Krystyna „Rośliny użyteczne człowiekowi”, Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, Warszawa 1988, s. 95.
4. Kuźnicka Barbara, Dziak Maria „Zioła i ich stosowanie”, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1979, wydanie II, s. 89-90.
5. „Lawenda lekarska” dr hab. Osińska Ewa, [w:] „Działkowiec”, 8/2005 (660), s. 61.
6. López María Tránsito, Máñez Carlota „Zioła. Naturalne sposoby na różne dolegliwości”, Wydawnictwo Jedność, Warszawa 2012, s. 14-15.
7. McVicar Jekka „Księga ziół”, wyd. Solis, Warszawa 2006, s. 176-181.
8. „Pachnąca lawenda” Osińska Ewa, [w:] „Kwietnik”, nr 10/1995, s. 27-29.
9. Tyszyńska-Kownacka Danuta „Zioła na działce i w ogródku przydomowym”, Wydawnictwo Watra, Warszawa 1984, s. 50-54.
10. „Zdrój pachnący lawendą”, [w:] „Wieści rolnicze”, nr 9/2014 (45), s. 34-35.
