- 1/5
- Następne
Ubiorek wiecznie zielony (Iberis sempervirens) jest bardzo lubianą kwitnącą wiosną rośliną. Często możemy dostrzec jej kaskady w ogrodach skalnych i przy murkach. Bywa wykorzystywana również jako roślina okrywowa. Błyszczące liście tworzą falujące kępy, pokryte mnóstwem drobnych białych kwiatów. Ta zimozielona bylina należy do rodziny kapustowatych. Jest to gatunek częsty w południowej części Europy. Łacińska nazwa odnosi się do miejsca pochodzenia – Półwyspu Iberyjskiego.
Opis rośliny
Kobiercowa krzewinka, której pędy tworzą okazałe kępy o wysokości do 30 cm. Jej płożące pędy mogą się rozrastać w kobierce o średnicy ok. 1 m. Z wiekiem łodygi u podstawy drewnieją i silnie się rozkrzewiają, tworząc zimozielone kępy. Gęsto porastają je drobne, skórzaste, lekko podłużne liście. W trakcie kwitnienia bylinę pokrywają drobne białe kwiaty. Roślina wygląda, jakby okrywały ją płatki śniegu. Niewielkie kwiaty zebrane w baldachowate grona pojawiają się w drugiej połowie kwietnia. Kwitnienie trwa aż do połowy maja, choć zdarza się, że roślina zakwitnie ponownie w późniejszym okresie. Kwiaty mogą się rozwijać aż do jesieni, jednak nie tak obficie jak wiosną.
Wymagania uprawowe
Ubiorek wiecznie zielony doskonale czuje się na słonecznym stanowisku. W półcieniu rośnie dobrze, jednak nie kwitnie tak obficie. Dobrze znosi okresowe susze. Najbardziej lubi żyzne, przepuszczalne, piaszczysto-gliniaste podłoże, które dobrze utrzymuje wilgoć, jednak nie jest zbyt wilgotne. Preferuje gleby o odczynie obojętnym do lekko alkalicznego. Bylina ta dobrze znosi zimowe warunki panujące w Polsce, choć w mroźne i bezśnieżne zimy warto zabezpieczyć ją okrywą z liści lub słomy.
Sposób uprawy i pielęgnacja
Ziemia pod uprawę ubiorka powinna dobrze przepuszczać wodę, dlatego zwłaszcza na glebach ciężkich powinniśmy zadbać o dobry drenaż. Przed sadzeniem roślin do wykopanego dołka wysypujemy minimum 10-cm warstwę drenażu, na to wysypujemy warstwę ziemi ogrodowej wymieszanej ze żwirem i dopiero w takim podłożu umieszczamy roślinę. Wiosną każdego roku dostarczamy roślinie składników odżywczych. Możemy użyć wieloskładnikowego nawozu, który wymieszamy z wierzchnią warstwą podłoża. Bylina będzie długo i obficie kwitła, jeśli po pierwszym wiosennym kwitnieniu zasilimy ją kompostem. Po przekwitnięciu kwiatów pędy ubiorka skracamy mniej więcej o jedną trzecią. Dzięki temu roślina zachowa poduszkowaty pokrój i ładnie się zagęści. W celu odnowienia starszego okazu, który stał się nieładny, możemy przyciąć roślinę na wysokości ok. 10 cm nad ziemią. Pobudzimy ją w ten sposób do wypuszczenia nowych zielonych pędów.
Rozmnażanie
Ubiorek wiecznie zielony możemy rozmnożyć na trzy sposoby: z nasion, sadzonek wierzchołkowych lub przez podział bryły korzeniowej. Nasiona wysiewamy do gruntu, dopiero gdy minie niebezpieczeństwo przymrozków. Najodpowiedniejszy termin to maj lub czerwiec. Nasiona wysiewamy w domu nawet 8 tygodni wcześniej. Wschody następują po ok. 2 tygodniach. Na miejsce stałe wysadzamy je dopiero pod koniec sierpnia lub we wrześniu. Sadzonki wierzchołkowe pobieramy wiosną z niekwitnących pędów. Fragmenty pędów powinny mieć 10 cm długości. Umieszczamy je w wilgotnym podłożu, najlepiej w mieszaninie torfu z piaskiem. Proces ukorzeniania jest dość długi, sadzonkom trzeba zapewnić stałą wilgotność. Często zdarza się, że pokładające się pędy same się ukorzeniają. Taki pęd możemy odciąć i posadzić w wybranym miejscu. Do podziału bryły korzeniowej przystępujemy jesienią. Wykopujemy całą roślinę i delikatnie rozdzielamy na mniejsze fragmenty, tak by każda część miała korzenie.
Zastosowanie
Ubiorek wiecznie zielony jest byliną niezastąpioną w ogrodach skalnych. Można go sadzić przy murkach, w pobliżu schodów, ścieżek, w szczelinach murów i płyt. Doskonale prezentuje się w postaci obwódek lub na rabatach z nieco wyższymi roślinami. Sprawdzi się również jako roślina okrywowa, wypełni przestrzenie pomiędzy innymi roślinami. Gęste kępy pokryte kwiatami rosnące w pojemnikach będą świetnie wyglądały na balkonie czy tarasie.
Justyna Przasnyska
