- 1/2
- Następne
Odmiany leszczyny (orzecha laskowego) dzielimy na towarowe i amatorskie oraz deserowe i przemysłowe. Różnią się one wielkością, kształtem i walorami smakowymi orzechów, siłą wzrostu, terminem dojrzewania owoców oraz stopniem odporności na choroby, szkodniki i mróz. Elementów, które należy wziąć pod uwagę jest zatem wiele, ale po zapoznaniu się z poniższymi wskazówkami wybór odpowiedniej odmiany nie powinien nastręczać trudności.
Pochodzenie współczesnych odmian
Uprawiane obecnie odmiany wywodzą się od leszczyn długookrywowej i pontyjskiej. Pierwsza grupa to lambertówki o wydłużonych orzechach oraz długich okrywach nasiennych, przedstawiciele drugiej natomiast wydają kuliste bądź stożkowate owoce i noszą miano zellerówek. Niektóre z nich są samopłodne, większość wymaga jednak obecności zapylacza. Wszystkie odmiany zaprezentowane poniżej są wpisane do krajowego rejestru.
‘Barceloński’
Plenna odmiana hiszpańska, cechująca się silnym wzrostem. Tworzy rozłożyste korony i ma duże, eliptyczne, jasnozielone liście o ząbkowanych brzegach. Jest dobrym zapylaczem dla większości odmian. Wykształca duże, jajowate owoce, okryte grubymi, czerwonobrązowymi skorupami. Niemal całkiem wypełniające skorupę jądra są pokryte cienką, trudną do usunięcia powłoką i mają przyjemny, słodki smak. Nadają się do zbioru w pierwszej połowie września. Po osiągnięciu dojrzałości orzechy swobodnie wypadają z okrywy.
‘Barceloński’ jest polecany do uprawy na plantacjach towarowych. Jego zalety to tolerancja na niskie temperatury i stosunkowo wysoka odporność na słonkowca orzechowca oraz wielkopąkowca leszczyny. Niestety jest dość podatny na moniliozę.
‘Cosford’
Samopylna odmiana angielska o silnym wzroście i wyniosłej, zwartej koronie. Ma duże, ciemnozielone, owalne liście. Jej owoce są zazwyczaj średniej wielkości bądź duże, wydłużone i lekko spłaszczone. Orzechy okrywają cienkie, miękkie skorupy w kolorze jasnobrązowym, niekiedy paskowane. Jądra o trudnych do usunięcia skórkach są bardzo smaczne. Owoce dojrzewają w drugiej połowie września i łatwo wypadają z okryw.
Odmiana ta jest średnio wrażliwa na mrozy, dlatego poleca się ją do uprawy w zacisznych ogrodach i na plantacjach towarowych w cieplejszych rejonach kraju. Wykazuje dużą podatność na słonkowca orzechowca. Rzadko poraża ją monilioza, jest też odporna na wielkopąkowca leszczyny.
‘Cud z Bollwiller’
Odmiana wyselekcjonowana w Alzacji. Wywodzą się z niej silnie rosnące leszczyny, tworzące średnio zagęszczone, rozłożyste korony. Ich ciemnozielone liście są bardzo duże, pędy zaś pokryte jasnymi przetchlinkami. Krzewy wydają duże, owalne i lekko stożkowate owoce w cienkich, twardych skorupach o jasnobrązowym kolorze. Jądra prawie całkowicie wypełniają skorupy, ale ich smak jest przeciętny. Orzechy dojrzewają późno, na początku października, i wypadają z okryw.
‘Cud z Bollwiller’ ma niewielkie wymagania środowiskowe i dobrze znosi mrozy, dlatego poleca się go niedoświadczonym sadownikom. Jest średnio wrażliwy na moniliozę i dość odporny na szkodniki.
‘Garibaldi’
Odmiana wyhodowana w Anglii. Rośnie słabo, tworząc zwarte korony w formie odwróconych stożków. Jej pędy są gęsto pokryte ząbkowanymi liśćmi średniej wielkości. Orzechy rosną w gronach po 12 sztuk i zazwyczaj same wypadają z okryw. Osiągają dość duże rozmiary, a ich grube skorupy mają jasnobrązowy kolor i delikatnie zaznaczone ciemniejsze smugi. Jądra są słodkie i pokryte brunatną powłoką. Zbiory przeprowadza się w drugiej połowie września.
‘Garibaldi’ cechuje się wysokimi wymaganiami siedliskowymi i średnią odpornością na duże spadki temperatur. Ze względu na słaby wzrost uprawia się go głównie na działkach. Rzadko porażają go monilioza i wielkopąkowiec leszczyny. Zagrożenie może stanowić natomiast słonkowiec orzechowiec.
‘Halle’
Jedna z najobficiej owocujących odmian orzecha laskowego, uprawianych w Polsce, wywodzi się z Niemiec. Jej przedstawicielami są silnie rosnące, rozłożyste krzewy o okrągłych, głęboko wciętych liściach w kolorze ciemnozielonym. Wierzchołki dużych, wałeczkowatych orzechów przyjmują formę stożków. Owoce łatwo wypadają z okryw, a ich grube, żółtobrunatne skorupy są mają połysk. Duże, słodkie jądra łatwo obrać je ze skórki. Zbiór orzechów przypada na przełom września i października.
‘Halle’ wymaga żyznego, próchnicznego podłoża i obecności zapylacza innej odmiany. Ma zastosowanie głównie w dużych sadach towarowych. Jest średnio odporna na mrozy, choroby i szkodniki, ale nie zagraża jej słonkowiec orzechowiec.
Orzechy laskowe
‘Kataloński’
Kolejna z plennych odmian wyselekcjonowanych w Hiszpanii. Wywodzą się z niej silnie rosnące krzewy o gęstych koronach. Ich eliptyczne liście są drobne i mają ząbkowane, czasem płytko wgłębne liście. Odmiana ta wydaje duże, kulistokanciaste owoce, które dojrzewają w gronach po 3-6 sztuk. Ich brązowe skorupy są średnio grube i dość miękkie. Jądra mają cienkie powłoki, łatwe do zdjęcia, i bardzo dobry smak, przypominający nieco migdały. Zbiera się je pod koniec pierwszej połowy września, gdy wypadają z okryw.
‘Kataloński’ to odmiana deserowa, popularna zwłaszcza w uprawie towarowej. Dobrze znosi niskie temperatury i rzadko poraża ją monilioza, a na szkodniki leszczyny jest średnio odporna.
‘Kulisty Pełny’
Włoska odmiana o silnym wzroście. Krzewy mają luźne, rozłożyste korony i średniej wielkości szeroko jajowate liście o ząbkowanych brzegach. Duże owoce, zebrane w grona po 3-6 sztuk, przyjmują kulisty kształt. Żółtobrązowe, a u dojrzałych orzechów czerwonawe skorupy są dość twarde, choć kruche. Soczyste, duże jądra pokrywają cienkie powłoki. Owoce dojrzewają w drugiej połowie września i swobodnie wypadają z okryw.
Odmiana ta ma stosunkowo niskie wymagania siedliskowe i jest częściowo odporna na mrozy, dlatego poleca się ją do uprawy amatorskiej. Rzadko atakowana przez szkodniki, na słonkowca orzechowca jest w pełni odporna. Niestety wykazuje podatność na moniliozę. czytaj dalej...
