Żarnowiec (szczodrzeniec) miotlasty - warty uprawy krzew!

Jesteś tutaj:

Żarnowiec (szczodrzeniec) miotlasty - warty uprawy krzew!

3,3/5 (278 ocen)

Nawożenie i podlewanie


Przenawożony żarnowiec miotlasty traci zwarty pokrój, dlatego stosowanie dużych ilości nawozu nie jest wskazane. Krzew dobrze znosi niedobory wody – wyjątkiem są młode okazy, które podczas suszy wymagają regularnego nawadniania.


Zimowanie


Większość odmian żarnowca miotlastego wymaga okrywania na zimę. Po wystąpieniu pierwszych mrozów można otulić krzewy suchym materiałem – liśćmi paproci lub słomą – i nałożyć na nie folię, opartą na czterech palikach, tak by nie dotykała pędów rośliny. Przykrycie usuwamy wczesną wiosną.

Żarnowiec, szczodrzeniec miotlasty - kwiaty

Żarnowiec, szczodrzeniec miotlasty - kwiaty


Rozmnażanie


Żarnowiec miotlasty jest krzewem krótkowiecznym, dlatego warto wiedzieć, jak go rozmnożyć. Ponieważ nie znosi przesadzania, najlepszym rozwiązaniem jest wysiew nasion. Pozyskiwanie nowych roślin z sadzonek półzdrewniałych jest możliwe, choć znacznie trudniejsze.


Wysiew do gruntu


W rejonach o cieplejszym klimacie nasiona żarnowca miotlastego wysiewamy do gruntu w kwietniu. Gleba musi być odpowiednio przygotowana – odchwaszczona, rozdrobniona i dobrze napowietrzona oraz wilgotna, ponieważ podlanie jej tuż po siewie mogłoby spowodować przemieszczenie nasion. Pielęgnacja roślin wysianych do gruntu jest trudniejsza niż w przypadku rozsady hodowanej w inspekcie, ponieważ ulewne deszcze mogą wypłukać nasiona, a słońce i wiatr przesuszyć podłoże. Dlatego należy regularnie kontrolować wilgotność gleby, a po wschodach zaściółkować siewki rozdrobnionym materiałem organicznym, np. zmieloną korą.


Wysiew do pojemników


Najlepsze efekty uzyskamy, uprawiając rozsadę w doniczkach torfowych, przechowywanych w zimnym inspekcie. Gdy siewki wykiełkują, przesadzamy je na miejsce stałe razem z doniczką, unikając tym samym konieczności wyjmowania młodych roślin z podłoża. Poza tym w doniczkach torfowych łatwiej obserwować wzrost korzeni, a co za tym idzie – w odpowiednim czasie podjąć decyzję o przeniesieniu rozsady do gruntu.

Nasiona wysiewamy w kwietniu. Ograniczamy parowanie wody, trzymając doniczki pod folią bądź szkłem. Aby nie dopuścić do przeschnięcia podłoża, możemy rozpylać mgiełkę wodną albo od czasu do czasu zanurzyć pojemnik w letniej wodzie. Gdy korzenie się rozwiną, podlewamy rozsadę obficiej i rzadziej. Po wykiełkowaniu, we wczesnej fazie wzrostu, młode rośliny wymagają oświetlenia przez 14-16 godzin na dobę, dlatego dobrym pomysłem jest doświetlanie ich za pomocą jarzeniówek.

Siewki rosnące w podłożu torfowym nie wymagają dodatkowego nawożenia przez pierwsze 6 tygodni. Potem możemy podlewać je niewielkimi ilościami rozcieńczonego nawozu. Przenawożenie azotem jest bardziej szkodliwe niż jego niedobór, ponieważ prowadzi to nadmiernego wzrostu siewek przy jednoczesnym osłabieniu pędów.

Gdy rośliny wykształcą silne korzenie, przerastające przez otwory w pojemniku bądź widoczne na boku doniczki torfowej, pora przenieść je do gruntu. Przesadzając szczodrzeńca miotlastego z plastikowych pojemników należy zachować szczególną ostrożność, ponieważ łatwo uszkodzić jego delikatne korzenie. Nigdy nie wyciągamy siewki siłą – zanim wyjmiemy ją z podłoża, podważamy bryłkę korzeniową za pomocą szpatułki.

Przed pikowaniem hartujemy rozsadę przynamniej przez tydzień. Pierwszego dnia wynosimy ją na kilka godzin w częściowo zacienione miejsce. Codziennie wydłużamy czas, który młode rośliny spędzają poza inspektem.

Żarnowiec miotlasty - krzew

Żarnowiec miotlasty - krzew


Choroby i szkodniki


Żarnowiec miotlasty jest odporny na choroby i szkodniki. Zagrażają one jedynie siewkom:

  • fuzarioza podstawy pędu – przemoczone, słabo napowietrzone podłoże, skraplanie wody z osłony i zbytnie zagęszczenie roślin skutkują wystąpieniem zgnilizny, która w krótkim czasie doprowadza do zniszczenia siewek. Aby ustrzec się choroby zapewniamy młodym żarnowcom odpowiednie warunki wzrostu, a do siewu używamy sterylnych, torfowych podłoży;
  • ślimaki – delikatne siewki są ich przysmakiem. Szkodniki możemy wyłapać, zostawiając w ciemnych i wilgotnych miejscach przynęty. Ślimaki zwabi kawałek marchwi, liść kapusty lub wydrążona połówka grejpfruta. Aby utrudnić im dostęp do siewek, wysypujemy wokół roślin rozdrobnione skorupy jaj, trociny, korę albo igły sosnowe.


Bibliografia

1. ABC ogrodnictwa, Reader’s Digest, Warszawa 2011, s. 316-317, 319, 332, 341, 375.
2. Choroby i szkodniki roślin, red. Sieńko-Holewa I., Agora SA, Warszawa 2008, s. 7, 30, 62-64.
3. Ilustrowana encyklopedia roślin, cz. 2, red. Sieńko-Holewa I., Agora SA, Warszawa 2008, s. 92-93, 96.
4. Katalog roślin. Drzewa, krzewy, byliny, Agencja Promocji Zieleni Sp. z o. o., Warszawa 2006, s. 6-10, 80-81.
5. Narkiewicz-Jodko M., Skarpa to nie problem, „Ogrody”, nr 7/2005, s. 54-57.
6. Ogród. Encyklopedyczny poradnik na cały rok, Warszawa 2003, s. 232, 246.  
7. Soika G., Banaszczak P., Rosłon-Szeryńska E., Atak ślimaka, „Ogrody”, nr 6/2008, s. 50-53.
8. Woźniak J., Rozmnażanie roślin, Buchmann, Warszawa 2013, s. 37-44, 94, 98.

Małgorzata Długosz

Koniecznie zobacz