- 1/3
- Następne
Wrzosiec bagienny jest rośliną zatorfionych łąk i wrzosowisk. W przeciwieństwie do innych gatunków z rodzaju Erica, dobrze czuje się na stanowiskach lekko wilgotnych, co czyni z niego jedną z łatwiejszych w uprawie roślin wrzosowatych.
Opis
Wrzosiec bagienny (Erica tetralix) w stanie naturalnym występuje na obszarach Europy Zachodniej. W Polsce spotyka się go niekiedy na Pomorzu Zachodnim, gdzie objęty jest ścisłą ochroną. Wdzięczne zimozielone krzewinki osiągają do 30 cm wysokości i 45 cm szerokości, choć odmiany są zazwyczaj niższe niż gatunek i dorastają najwyżej do 20 cm. Drobne, igiełkowate listki roślin są szarozielone, a od spodu białe. Wrzosiec bagienny kwitnie bardzo długo – od czerwca do września. Kwiaty, rosnące w skupiskach na końcach pędów, wykształcają kielichy o dzwonkowatym kształcie. W sprzedaży dostępne są odmiany w trzech wariantach kolorystycznych – biała ‘Alba Mollis’, ciemnoróżowa ‘Con Underwood’, oraz ‘Hookstone Pink’ i ‘Pink Star’ w kolorze lilioworóżowym. ‘Alba Mollis’ oraz ‘Hookstone Pink’ mają niezwykle dekoracyjne, srebrzyste pędy i liście.
Wybór i przygotowanie stanowiska
Wrzośce – tak jak wszystkie rośliny wrzosowate – rosną dobrze tylko na kwaśnych, lekkich podłożach. Należy sadzić je na otwartej przestrzeni, w pełnym słońcu. Na stanowisku częściowo zacienionym również zakwitną, ale mogą wyrosnąć wyższe, przez co nie utworzą ładnych, zwartych kęp. Pamiętajmy też o tym, że wrzośce powinny rosnąć w odpowiedniej odległości od roślin zrzucających liście na zimę.
Wrzosiec bagienny wymaga większej ilości wody niż inni przedstawiciele jego rodzaju. Nie nadaje się jednak do uprawy na glebach ciężkich i wilgotnych. Optymalny odczyn podłoża wynosi 3,5-5 pH, dlatego przed sadzeniem roślin tego gatunku warto starannie przygotować ich przyszłe stanowisko. W tym celu należy zebrać górną warstwę ziemi i wysypać w jej miejsce 10-15 cm nieodkwaszonego torfu, zmieszanego z przekompostowaną i rozdrobnioną korą sosnową. Można dodać też kilka garści siarczanu amonu. Na koniec przekopujemy podłoże na głębokość szpadla, podlewamy je i zostawiamy na kilka tygodni, by dobrze osiadło. Szanse na powodzenie uprawy zwiększymy, dosypując do gleby kilka garści ziemi zebranej z naturalnego wrzosowiska. W ten sposób przeniesiemy do naszego ogrodu pożyteczne grzyby, które żyją w symbiozie z roślinami wrzosowatymi.
Jeśli nie jesteśmy w stanie znaleźć wrzoścowi odpowiedniego stanowiska, prawdopodobnie lepszym pomysłem będzie zasadzenie go w skrzynce – nie wolno jedynie zapomnieć o drenażu.
Wrzosiec bagienny
Sadzenie
Odpowiednie terminy na sadzenie wrzośców to wczesna wiosna i jesień. Dobrze przyjmują się zarówno ukorzenione sadzonki, jak i jednoroczne oraz dwuletnie krzewinki. Aby kępki roślin utworzyły gęsty kobierzec, należy posadzić je w rozstawie 20 x 25 cm. Podczas sadzenia zadbajmy, by krzewinki znalazły się na takiej samej głębokości, na jakiej rosły w doniczkach – ich dolne liście powinny dotykać ziemi. Po przeniesieniu do gruntu wrzośce wymagają obfitego podlewania. Należy również zaściółkować je rozdrobnioną korą drzew iglastych. Mulczowanie jest najlepszym sposobem na ochronę płytko rosnących korzeni przed wysychaniem i gwałtownymi zmianami temperatury.
Cięcie
Po zakończonym kwitnieniu górne fragmenty pędów wrzośca bagiennego zasychają, dlatego w maju lub w kwietniu przyszłego roku będzie trzeba je przyciąć. Podczas tego zabiegu staramy się usunąć jak najmniej żywej tkanki. Nigdy nie tniemy wrzośców jesienią, ponieważ wtedy narazilibyśmy je na przemarznięcie. Po zabiegu warto zasilić krzewinki, żeby szybko rozpoczęły wzrost. Najlepiej sięgnąć po wolno działające nawozy przeznaczone dla roślin wrzosowatych, które pomagają utrzymać odpowiednio wysokie zakwaszenie gleby.
Zimowanie
Wrzosiec bagienny dobrze znosi niskie temperatury zimą. Przemarznięcie grozi mu tylko wtedy, gdy nie ma śniegu, w trakcie bezśnieżnej zimy jest bowiem narażony na działalność wysuszającego wiatru i słońca. Aby ochronić rośliny przed niesprzyjającymi warunkami środowiska, warto późną jesienią przykryć je złożoną podwójnie cieniówką albo gałązkami iglaków. Nie używamy materiałów nieprzepuszczających powietrza, takich jak folia, tektura czy słoma, ponieważ krzewinki mogłyby pod taką osłoną zgnić. Okrycie zdejmujemy późną wiosną, gdy roślinom nie zagrażają już mrozy. czytaj dalej...
