- 1/1
Interesujący wygląd nie jest jedynym walorem pięciornika o srebrzystych łodygach i liściach. Ta pospolita roślina ma dosyć szerokie zastosowanie lecznicze.
Opis
Pięciornik srebrny (Potentilla argentea) zawdzięcza swoją nazwę białemu kutnerowi, porastającemu łodygi i szypułki kwiatowe, a także liście. Są one pięciolistkowe i mają ząbkowane brzegi. Wzniesione lub pokładające się pędy tej rośliny osiągają do 30 cm długości. W maju pięciornik srebrny wykształca małe, pięciopłatkowe, intensywnie żółte kwiaty, które kwitną do sierpnia.
Występowanie
Pięciornik srebrny występuje pospolicie na obszarze Europy i Azji. Można go spotkać na terenach nizinnych, gdzie porasta tereny przydrożne, zręby, obrzeża lasów i suche łąki oraz odłogi. Preferuje stanowiska słoneczne na glebach suchych i niewapiennych.
Działanie lecznicze
Podobnie jak pięciornik gęsi, pięciornik srebrny jest rośliną leczniczą. Zawiera garbniki, flawonoidy, cholinę, żywicę, kwasy organiczne i witaminę C. Ma działanie przeciwzapalne, rozkurczowe, ściągające, przeciwkrwotoczne oraz bakterio- i grzybobójcze.
Przygotowanie wywaru
Kwitnące ziele należy wysuszyć w temperaturze 50°C i przechowywać w szczelnie zamkniętym pojemniku. Wywar do stosowania zewnętrznego i wewnętrznego uzyskujemy z łyżki wysuszonej masy, zalanej szklanką wody i podgrzewanej przez 30 minut. Przed użyciem płyn należy przecedzić.
Zastosowanie
Ziele pięciornika srebrnego reguluje przemianę materii, dlatego jest wskazane przy biegunkach, nieżycie żołądka i jelit, chorobach wrzodowych, jak również w leczeniu schorzeń wątroby. Wywar łagodzi też dolegliwości menstruacyjne i inne bóle skurczowe.
Okłady z ziela pięciornika srebrnego działają kojąco w stanach zapalnych skóry i błon śluzowych. Pomagają leczyć podrażnienia spojówek, gardła oraz dziąseł. Są również przydatne w zwalczaniu łupieżu, łojotoku i trądziku.
Bibliografia
1. Kuźnicka B., Dziak M., Zioła i ich zastosowanie, Warszawa 1979, s. 114.
2. Nawara Z., Rośliny łąkowe, Warszawa 2012, s. 144.
3. Polakowska M., Leśne rośliny zielarskie, Warszawa 1987, s. 132.
Małgorzata Długosz
