- 1/4
- Następne
Wierzba mandżurska to niezwykle ciekawe drzewo, cenione za oryginalne, pokręcone gałęzie i piękne, zielono-srebrzyste liście.
Opis
Pochodząca z Chin wierzba mandżurska (Salix babylonica var. pekinensis, syn. Salix matsudana) należy do rodziny wierzbowatych i jest odmianą botaniczną rzadko u nas uprawianej wierzby babilońskiej. Podobnie jak większość wierzb, rośnie dość szybko, po kilku latach osiągając ok. 3-4 m. wys. W sprzyjających warunkach może dorastać nawet do ok. 8-10 m. wys., jednak ze względu na krótkowieczność drzewa oraz małą odporność na niskie temperatury, w Polsce dość rzadko można spotkać tak wysokie egzemplarze. Wierzba mandżurska początkowo tworzy dość zwartą, wysmukłą koronę, jednak z czasem jej pokrój się rozluźnia i staje sie bardziej owalny. Młode pędy mają ciekawy, oliwkowo-żółty kolor i są nieregularnie poskręcane. U kilkuletnich egzemplarzy wyrastają pionowo, natomiast u starszych drzew malowniczo przewieszają się na zewnątrz. Dodatkowym walorem ozdobnym wierzby mandżurskiej są podłużne, lancetowate i lekko powyginane liście. Z wierzchu mają kolor jasnozielony, natomiast od spodu są srebrzysto-szare. Wierzba mandżurska jest rośliną dwupienną. Zakwita wiosną (V) wraz z rozwojem liści, wydając dość długie, kotkowate, żółtawe kwiaty męskie (ok. 5 cm.) lub o połowę krótsze, również kotkowate kwiaty żeńskie. Kwiaty są miododajne.
Odmiany
Typową odmianą uprawną jest opisana powyżej „Tortuosa”, jednak w uprawie spotyka się również drugą jej formę „Crispa”, charakteryzującą się znacznie niższym wzrostem (ok. 1,5 m. wys.), młodymi pędami w czerwonawym kolorze i nietypowymi, mocno pokręconymi liśćmi, układającymi się w rodzaj okrągłych „pierścionków”. Ta wyjątkowo atrakcyjna odmiana jest jednak bardzo wrażliwa na mróz i ma tendencję do zasuszania części pędów.
Uprawa i wymagania
Uprawa wierzby mandżurskiej w Polsce nie jest zbyt łatwa. Wprawdzie rośliny nie mają dużych wymagań środowiskowych, ale są dość wrażliwe na niskie temperatury i w surowe zimy mogą przemarzać. Zdarza się nawet, że młode, kilkuletnie egzemplarze, po ciężkiej zimie wymarzają całkowicie, a u starszych może zamrzeć znaczna część pędów. Jeśli drzewo jest zdrowe, można je przyciąć, gdyż dość dobrze regeneruje się po takim zabiegu, jednak nie zawsze udaje się w ten sposób odratować mocno uszkodzone mrozem rośliny. Dzięki cieciu (najlepiej przeprowadzonym wiosną III-IV) można też korygować pokrój drzewa, kształtując jego koronę według własnych upodobań. Ze względu na małą mrozoodporność poleca się uprawę tej wierzby w najcieplejszych rejonach kraju oraz sadzenie jej na stanowiskach słonecznych, ciepłych i osłoniętych od wiatru. Wierzba mandżurska najlepiej rośnie w wilgotnej, żyznej, dość ciężkiej glebie, chociaż na słabszym i bardziej suchym podłożu również sobie poradzi. Nie lubi natomiast piaszczystych i wyjątkowo suchych stanowisk, na których często choruje i łatwo przemarza.
Rozmnażanie
Rozmnażanie wierzby mandżurskiej nie jest trudne, gdyż sadzonki pędowe (najlepiej pobierane w marcu) łatwo ukorzeniają się w wodzie i dobrze przyjmują na nowym stanowisku.
Choroby i szkodniki
Wierzba mandżurska, podobnie jak inne wierzby bywa atakowana przez szereg chorób i szkodników. Do najczęstszych problemów w uprawie należą: choroby - rdza wierzby, bakteryjne więdnięcie wierzby (wywołane przez bakterię erwinia salicis), parch wierzby, czerniak wierzby oraz szkodniki - krytoryjek olszowiec, pienik wierzbowy, mszyca wierzbowa, przędziorek wierzbowiec.
Zastosowanie
Ze względu na swoje ciekawe pędy, kontrastowo ubarwione liście oraz interesujący pokrój, wierzba mandżurska może być wspaniałym akcentem dekoracyjnym w każdym ogrodzie. Latem zachwycają jej piękne, zielono-srebrzyste liście, zimą natomiast pokręcone, nagie pędy. Wierzba mandżurska najlepiej prezentuje się posadzona w pobliżu stawu lub oczka wodnego. Może rosnąć samodzielnie (szczególnie odmiana „Crispa”) lub w towarzystwie innych wierzb. Ze względu na rozmiary w małych ogrodach zamiast typowej odmiany „Tortuosa” poleca się sadzić jej mniejszą wersję czyli odmianę „Crispa”.
Wierzba mandżurska może być też uprawiana w pojemnikach, choć wtedy wymaga na ogół dobrego zabezpieczenia na zimę, regularnego podlewania i systematycznego cięcia.
Charakterystyczne, powyginane, bezlistne gałązki wierzby mandżurskiej są wartościowym i cenionym elementem dekoracyjnym, chętnie wykorzystywanym w bukieciarstwie.
Autor: Katarzyna Józefowicz
