- 1/5
- Następne
Śnieżyca wiosenna (Leucoium vernum) bywa również nazywana gładyszkiem lub śniegółką. Jest jedną z pierwszych roślin kwitnących wiosną w Polsce. Na początku marca jeszcze wśród śniegu mogą się pojawiać pierwsze liście i kwiaty. Z tego względu jest bardzo wartościowym wczesnym źródłem nektaru i pyłku dla pszczół. Śnieżyca wiosenna należy do rodziny amarylkowatych, do której jest również zaliczany popularny przebiśnieg. W stanie dzikim występuje na obszarze środkowej i południowej Europy. Obecnie rozpowszechniła się jednak od Hiszpanii aż do zachodniej Rosji, z wyjątkiem rejonów śródziemnomorskich. W naszym kraju jej dzikie skupiska występują głównie w Sudetach i Karpatach. Duże populacje znajdziemy w Bieszczadach. Poza obszarami górskimi spotkać ją można niezwykle rzadko. W wielu krajach europejskich, w tym w Polsce, jest zagrożona wyginięciem i objęta ochroną gatunkową.
Opis rośliny
Śnieżyca wiosenna jest rośliną cebulową. Wytwarza kulistą cebulę o średnicy do 3 cm. Wyrastają z niej 2, 3, rzadziej 4, wąskie, ciemnozielone liście odziomkowe. Pojawiają się one wczesną wiosną i zamierają już na początku lata. Jedna roślina tworzy zazwyczaj jeden, w rzadkich przypadkach dwa kwiaty na bezlistnej łodydze o długości od 10 do 30 cm. Kwiaty są białe z żółtymi lub zielonymi plamkami na końcu każdej z sześciu działek kielicha. Właśnie dzięki tej cesze łatwo odróżnić dwie występujące w Polsce śnieżyce: wiosenna (Leucoium vernum) ma zielone, natomiast występująca w Karpatach śnieżyca karpacka (Leucoium vernum var. Carpaticum) żółte plamki na działkach kielicha i zawsze po dwa kwiaty na szczycie łodygi. Drobne, zwieszające się dzwonki mają ok. 1 cm średnicy i ładny zapach. Śnieżyca kwitnie od lutego do kwietnia. Zapylana przez pszczoły wytwarza nasiona dojrzewające w lipcu. Podobnie jak inni przedstawiciele rodziny Amaryllidaceae zawiera składniki toksyczne. Należy na nie uważać, ponieważ całe rośliny są trujące. Spożycie nawet niewielkiej ilości powoduje nudności i wymioty. Większe ilości mogą prowadzić do zapaści, a nawet śmierci.
Wymagania siedliskowe
Śnieżyca to roślina w pełni odporna na mróz. Na stanowiskach naturalnych występuje w lasach liściastych i na wilgotnych łąkach. Gleba jest tam wilgotna, bogata w składniki odżywcze i kwaśna, o umiarkowanej zawartością gliny. Roślina lubi gleby brunatne lub próchnicze mady, najlepiej o kwaśnym odczynie. Najlepiej czuje się na glebach zasobnych w wodę. Toleruje stanowiska podmokłe. Z dobrym skutkiem może być sadzona wokół oczek wodnych i stawów. Rośnie zazwyczaj w niewielkich grupach. Rzadziej rozrasta się na dużym obszarze. Preferuje stanowiska w półcieniu. Odpowiednia do nasadzeń naturalistycznych, sadzenia pod drzewami lub krzewami lub na skalniakach.
Uprawa
Cebulki śnieżycy wysadzamy do gruntu od sierpnia do września. Umieszczamy je na głębokości ok. 10 cm, pozostawiając między nimi 10-cm odstępy. Po kilku latach rośliny rozrosną się w większe kępy. Gdy zaczynają zbyt silnie się zarastać lub chcemy je rozmnożyć i przenieść w inne miejsce w ogrodzie, po prostu wykopujemy je z ziemi. Najlepiej robić to w okresie spoczynku roślin, wykopując niewielką kępę, którą następnie możemy podzielić i posadzić w wybranym miejscu. Na jesieni miejsce uprawy okrywamy warstwą liści. Śnieżyca nie wymaga od nas wiele uwagi, na tym jej pielęgnacja się kończy. czytaj dalej...
