- 1/1
Winorośl ‘Solaris’ jest nową niemiecką odmianą przerobową. Choć jej przystosowanie do polskich warunków klimatycznych nie jest jeszcze sprawdzone, już cieszy się dużą popularnością. Zachętę do jej uprawy stanowią przede wszystkim doskonałe walory smakowe owoców, które pozwalają na uzyskanie wina deserowego wysokiej jakości.
Opis
Krzewy ‘Solaris’ rosną silnie i wytwarzają duże, trzy- lub pięcioklapowe liście. Winorośl formuje zwarte grona średniej wielkości, najczęściej przyjmujące kształt dość regularnych stożków. Kuliste jagody mają żółty kolor oraz delikatny, niezwykle słodki miąższ o zawartości cukru sięgającej 22-24%. Dojrzewają bardzo wcześnie – nadają się do zbioru już w pierwszej dekadzie września.
Wytrzymałość
Odmiana ta cechuje się bardzo wysoką odpornością na mączniaka prawdziwego i rzekomego. Również szara pleśń poraża ją rzadko. Większe zagrożenie niż choroby stanowi mróz, dlatego pielęgnacja winorośli ‘Solaris’ powinna mieć na celu zapewnienie krzewom maksymalnej ochrony przed przemarznięciem. Zadbane rośliny znoszą mrozy do -24°C. Trudniej zabezpieczyć je przed późnowiosennymi przymrozkami, które często powodują uszkodzenia pąków.
Nawadnianie i nawożenie
W amatorskiej uprawie winorośli ‘Solaris’ zaleca się stosowanie nawozów organicznych, takich jak obornik i kompost. Nawożenie mineralne należy przeprowadzać na podstawie chemicznej analizy gleby. W ten sposób minimalizujemy ryzyko zaburzenia proporcji makro- i mikroelementów w podłożu, co mogłoby znacznie osłabić kondycję roślin – zbyt wysoki stosunek azotu do potasu zwiększa bowiem ich podatność na przemarzanie. Aby odpowiednio przygotować krzewy do zimy nie wolno zapominać o regularnym nawadnianiu, zwłaszcza w drugiej połowie lata, podczas wzrostu i dojrzewania owoców.
Formowanie i cięcie
W polskich warunkach klimatycznych najlepsze efekty przynosi uprawa ‘Solaris’ w formie piennej, która pozwala na coroczne wyprowadzanie łozy mrozowej. Pęd, wybijający tuż nad powierzchnią gruntu, jesienią przygina się do podłoża i przysypuje ziemią. W razie przemarznięcia nadziemnej części winorośli, wiosną przywiązujemy łozę mrozową do rusztowania, a jeśli nie jest potrzebna, przycinamy ją tuż przy pniu.
Krzewy rosnące pod ścianą można prowadzić w formie sznura pochyłego. W drugim roku po posadzeniu przycinamy winorośl tak, by każdy okaz składał się z grubego pędu (ramienia stałego), który wiosną trzeciego roku przywiązujemy do rusztowania pod kątem 45°. Pąki, z których powstaną ogniwa owoconośne, powinny znajdować się w odstępach 30-70 cm, zależnie od tego, czy przewidujemy długie, czy średnie cięcie latorośli. Na 1 m2 uprawy poleca się zostawić 5-7 płodnych pąków. Krzewy zbytnio obciążone owocowaniem wydają plon gorszej jakości i są bardziej narażone na uszkodzenia mrozowe. czytaj dalej...
