- 1/3
- Następne
Forma kotłowa (pucharowa)
Ten rodzaj korony sprzyja uzyskiwaniu owoców dobrej jakości. Przewodnik nowo posadzonej brzoskwini skracamy do 60-70 cm nad ziemią, a pozostałe pędy przycinamy o 1/3 długości. Zaleca się odginanie ich w celu uzyskania dużych kątów w rozgałęzieniach. Pamiętajmy, że klamerki należy zdjąć po 4 tygodniach i nie wolno zostawiać ich na drzewku na zimę, ponieważ mogłyby spowodować uszkodzenia gałązek. W drugim roku wycinamy przewodnik i zostawiamy na drzewku jedynie 3-5 symetrycznie rozłożonych pędów bocznych, z których powstaną konary. Ponownie skracamy je o 1/3, by się rozgałęziły – zabieg ten powtarzamy każdej wiosny. W kolejnych latach w kwietniu i w lipcu usuwamy gałęzie wybijające do środka korony. Pędy rosnące na zewnątrz systematycznie skracamy: najgrubsze nad 8.-12. oczkiem, słabsze nad 5.-6., a najcieńsze nad 2.
W nieco inny sposób formujemy szeroko rozpostartą koronę wazową. Przewodnik wycinamy już pierwszego roku, zostawiając tylko 4 pędy boczne, które przyginamy do położenia poziomego. Pionowe przyrosty usuwamy przez cały okres wegetacyjny, a w kolejnych latach wycinamy je dwa razy w sezonie – wiosną i latem.
Kwitnący sad brzoswiniowy
Forma stożkowa (wrzecionowa)
W sadach intensywnych brzoskwinie rosną gęsto, dlatego ich korony formuje się w specyficzny sposób – wiosną pierwszego roku „wyszczupla się” przewodnik, mocno przycinając górne pędy, a gałęzie rosnące niżej zostawia się nieco dłuższe. Latem ponownie przystępujemy do cięcia, skracając przewodnik i silnie rosnące pędy wierzchołkowe. Można dodatkowo je odginać, by ograniczyć ich wzrost. Istotne jest również przycinanie pędów owoconośnych, które wykonuje się w taki sam sposób jak w przypadku korony kotłowej. Formowanie korony stożkowej trwa 3 lata i wymaga przeprowadzania cięcia dwa razy w ciągu sezonu.
Forma krzaczasta
Odmiana ‘Siewka Rakoniewicka’ rozgałęzia się od podstawy pnia, dlatego można ją uprawiać w formie przypominającej krzew. W tym celu po posadzeniu przycinamy przewodnik na wysokości 70-80 cm i zostawiamy 4-5 pędów szkieletowych, wyrastających wokół niego, resztę zaś usuwamy. Najniższe gałęzie powinny wybijać z pnia kilkanaście centymetrów nad ziemią. Pozostawione pędy silnie skracamy – wyższe do 2.-3. oczka, niższe do 4.-6. W kolejnym roku pozostawiamy na przewodniku 2-3 nowe gałązki i ponownie skracamy wszystkie pędy. Korona krzaczasta nie wymaga wielu zabiegów pielęgnacyjnych w kolejnych latach, należy jedynie wykonywać regularne cięcia sanitarne i prześwietlające. Przy takim sposobie prowadzenia brzoskwini dolne pędy oraz środkowa część korony są słabo oświetlone, dlatego owocowanie przesuwa się na jej obwód.
Prowadzenie brzoskwiń w palmetach
Warto rozważyć posadzenie brzoskwiń przy ścianie lub murowanym ogrodzeniu, zwłaszcza jeśli mają one wystawę wschodnią lub południową. W takim miejscu panuje mikroklimat sprzyjający bogatemu plonowaniu.
Przed sadzeniem przygotowujemy rusztowanie z pionowo umieszczonych palików i drutów, rozciągniętych poziomo. Po przeniesieniu drzewek do gruntu skracamy przewodniki 60 cm nad ziemią, a pędy boczne przycinamy do 5-7 oczek. W drugim roku po posadzeniu redukujemy ich długość o 1/3. W ciągu lata pojawią się liczne nowe przyrosty, które należy przywiązywać do rusztowania, starając się utworzyć formę przypominającą wachlarz. Zabieg ten powtarzamy wiosną i latem każdego roku, łącząc go z przycinką wszystkich pędów.
Bibliografia
1. Bralewski T.W., Czas na cięcie moreli i brzoskwiń, „Tygodnik Rolniczy”, nr 12/2011, s. 52.
2. Gruca Z., W sierpniu trzeba przyciąć, „Tygodnik Rolniczy”, nr 33/2010, s. 50-51.
3. Jakubowski T., Brzoskwinie i morele, Warszawa 2002, s. 59-71.
4. Mika A., Cięcie drzew i krzewów owocowych, Warszawa 2006, s. 138-144.
5. Mika A., Cięcie drzew w sadach intensywnych, Warszawa 2012, s. 137-145.
6. Mika A., Sad dochodowy, Warszawa 2010, s. 280-284.
7. Prat J.-Y., ABC sadownictwa, Warszawa 2009, s. 70, 73-75.
8. Sadownictwo, red. Legańska Z., Warszawa 2002, s. 336-341.
9. Wyrzykowska M., Nie tylko jabłonie tniemy latem, „Tygodnik Poradnik Rolniczy”, nr 33/2013, s. 31.
Małgorzata Długosz
