- 1/4
- Następne
Późna jesień oraz wczesna wiosna to właściwy czas na oddzielanie odrostów korzeniowych, które wybijają obok okazów matecznych. Odcinamy je ostrym nożem i przenosimy na zagon, do przepuszczalnego podłoża. Nowe rośliny pozyskane z odrostów należy podlewać częściej, niż dorosłe krzewy, mają bowiem jeszcze słabo wykształcone korzenie.
Dobre efekty przynosi rozmnażanie rokitników przez sadzonki z pędów półzdrewniałych i sadzonki korzeniowe. Metody te są szczególnie polecane, jeśli zależy nam na pozyskaniu tylko męskich lub wyłącznie żeńskich osobników. Podczas rozmnażania generatywnego nie mamy wpływu na rodzaj nowych roślin, a odrosty często wybijają z dala od okazów matecznych, dlatego niekiedy trudno odgadnąć, z którego krzewu pochodzą.
Sadzonki półzdrewniałe pobieramy wczesnym latem. Powinny mieć ok. 15 cm długości i po 2-3 ulistnione węzły. Zostawiamy tylko po jedne parze liści, po czym przenosimy sadzonki do inspektu, do podłoża złożonego z równych części torfu i piasku. Chronimy młode rośliny przed wysychaniem, nie dopuszczając do bezpośredniego kontaktu z promieniami słonecznymi. Małe rokitniki wymagają systematycznego podlewania. Przesadzamy je do gruntu wiosną następnego roku.
Sadzonki korzeniowe są łatwe do pozyskania, ponieważ rokitnik zwyczajny zakorzenia się płytko i szeroko. Odcinamy kilka zdrowych korzeni wiązkowych, po czym myjemy je i dzielimy na odcinki o długości ok. 5 cm. Sadzonki należy umieścić poziomo w przepuszczalnym, sterylnym podłożu i przykryć cienką warstwą gruboziarnistego piasku. Opiekujemy się nimi podobnie jak nasionami, a później siewkami – codziennie nawadniamy i chronimy przed ostrym światłem.
Rokitnik zwyczajny
Wykorzystanie owoców
Owoce rokitnika zwyczajnego są bogate w witaminę C – zawierają jej ponad 2 razy więcej niż czarna porzeczka. Występują w nich również witaminy A, B, K, kwasy organiczne i minerały (żelazo, fosfor i mangan). Olej z nasion rokitnika wykorzystuje się w produkcji preparatów na oparzenia i odmrożenia. Spożycie owoców jest natomiast zalecane przy nadciśnieniu i chorobach popromiennych. Z ich zbiorem nie trzeba się spieszyć, ponieważ nabierają słodyczy dopiero po przemrożeniu. Z owoców rokitnika można robić dżemy, galaretki, nalewki i soki. Ich kwaśny smak dobrze współgra z truskawkami, jabłkami, agrestem i malinami.
Bibliografia
1. ABC ogrodnictwa, Warszawa 2011, s. 330, 373.
2. Brochard D., ABC – drzewa i krzewy ogrodowe, Warszawa 2010, s. 166-167.
3. Dąbski M., Usuwanie dzikich pędów, „Działkowiec”, nr 8/2009, s. 14.
4. Dereń D., Rokitnik pełen zalet, „Mój Piękny Ogród”, nr 12/2010, s. 32.
5. Dziubak M., Owoce jagodowe przez cały sezon cz. II, „Działkowiec”, nr 8/2005, s. 57-59.
6. Ilustrowana encyklopedia roślin, cz. 4, red. Sieńko-Holewa I., Warszawa 2008, s. 46.
7. Kiljańska I., Krzewy ozdobne w ogródku, Warszawa 1977, s. 65-66.
8. Katalog roślin. Drzewa, krzewy, byliny, Warszawa 2006, s. 6-10, 86.
9. Marszałek K., Lipowski J., Skąpska S., Wykorzystanie rokitnika pospolitego (Hippophae rhamonides L.) do produkcji dżemów, „Przemysł fermentacyjny i owocowo-warzywny”, nr 3/2014, s. 12-14.
10. Stawicka J., Rośliny chronione, „Działkowiec”, nr 3/2007, s. 72-73.
11. Woźniak J., Rozmnażanie roślin, Warszawa 2013, s. 42-44, 46, 53-55, 58-60, 94.
Małgorzata Długosz
