- 1/5
- Następne
Dziurawiec zwyczajny (Hypericum perforatum), to jeden z najwartościowszych dla człowieka spośród 350 gatunków zaliczanych do rodziny dziurawcowatych. Jego ojczyzną są tereny Europy oraz Azji, dlatego też dość dobrze znosi warunki klimatyczne panujące w Polsce.
Cechy charakterystyczne
Dziurawiec zwyczajny (pospolity) jest byliną o dość charakterystycznym wyglądzie i często można go spotkać na terenie naszego kraju. Roślina dorasta do ok. 40-60 cm. wys., tworząc cienki, sztywny, wyprostowany pęd, dość mocno rozgałęziający sie od połowy wysokości. Na szczycie rozgałęzionych pędów rozwijają się żółte, pojedyncze, pięciopłatkowe kwiaty, tworzące gęste baldachy. Lancetowate, podłużne, gładkie i delikatne liście, wyrastają na pędach niezbyt licznie, naprzeciwległymi parami. Zarówno płatki kwiatów, jak i powierzchnię liści, pokrywają drobne, prześwitujące, jasne i ciemne kropki, przypominające malutkie dziurki. Roślina w tych właśnie miejscach przechowuje olejki eteryczne. Prawdopodobnie od tej cechy wzięła się również nazwa rodzajowa gatunku.
Wymagania uprawowe
To cenne zioło nie posiada zbyt dużych wymagań środowiskowych i w stanie naturalnym spotykane jest nawet na ubogich nieużytkach oraz łąkach, dlatego z powodzeniem można je uprawiać również we własnym ogródku. Znosi czasową suszę, niskie temperatury oraz niezbyt żyzne podłoże. Nie wymaga też specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych. Jednak jeśli zapewnimy roślinie dość żyzne, lekkie i wilgotne podłoże, o lekko kwaśnym odczynie, będzie oczywiście rosła i rozwijała się znacznie lepiej, niż na glebach gorszych. Dziurawiec zwyczajny zakwita zwykle w czerwcu i kwitnie do końca lata (VIII – IX). Doskonale rozmnaża sie nasion, wysiewanych wprost do gruntu zaraz po zbiorze. Jeśli będziemy chcieli zaczekać z siewem do wiosny, należy nasiona poddać zabiegowi stratyfikacji (przetrzymywania przez kilka tygodni w temp. 2-5 °C), inaczej wschody mogą być słabe.
Dziurawiec zwyczajny
Zbiór i suszenie roślin
Zbiór ziela do suszenia powinien odbywać się na samym początku okresu zakwitania roślin. Należy wtedy ścinać najbardziej ulistnioną, górną część pędu, unikając sztywnych, zdrewniałych fragmentów łodygi. Zebrane rośliny najlepiej suszyć metodą zielarską, wiążąc je w luźne pęczki i podwieszając pod sufitem w ciepłym, ciemnym i przewiewnym miejscu. Nie należy dopuścić do zapleśnienia ani zawilgocenia suszonych roślin, gdyż dochodzi wtedy do rozwoju chorobotwórczych patogenów grzybowych, a rośliny całkowicie tracą wartość zielarską.
Zbiór dziurawca
Właściwości i zastosowanie dziurawca
Gotowe ziele dziurawca zwyczajnego jest bogate w olejki eteryczne, flawonoidy, garbniki bakteriobójcze, sole mineralne, kwasy organiczne oraz zawiera wit. A i C. Ze względu na swoje cenne właściwości stosowane było od dawna na wiele różnych schorzeń i doczekało sie rozmaitych nazw zwyczajowych. Część z nich związane było z terminem zbioru ziela, gdyż to właśnie w czerwcu, jego lecznicze właściwości były największe. Dlatego też bywał określany mianem ziela św. Jana lub świętojańskiego ziela, choć spotyka się także nazwy: przestrzelon, krzyżowe ziele, ruta polna, arlika czy dziurawiec pospolity. czytaj dalej...
