- 1/2
- Następne
Wśród licznej grupy szkodników zagrażających naszym roślinom, znajdują się również niewielkie owady z rodziny muchówek - ziemiórki. Gatunek szczególnie upodobał sobie wilgotne i ciepłe miejsca, gdyż chętnie żeruje w rozkładającej się materii organicznej, resztkach roślinnych, glonach oraz grzybach. Z tego względu owady najczęściej można spotkać w pobliżu kompostowników i stojących kałuż, a także w szklarniach i tunelach oraz na wilgotnym, próchniczym podłożu, w którym uprawiane są rośliny.
Opis i szkodliwość owadów
Ziemiórki to niewielkie, skrzydlate, brunatne owady o długich nogach i wysmukłym ciele, przypominające wyglądem muszki owocówki. Dorosłe osobniki nie stanowią dla roślin większego zagrożenia, ale ich małe (ok. 7 mm. długości), nitkowate, beznogie, półprzeźroczyste larwy, żerujące w podłożu, szybko mogą stać się uciążliwymi szkodnikami. Wprawdzie na ogół larwy odżywiają się gnijącymi szczątkami roślin, grzybami i materią organiczną, znajdującą się w górnej warstwie podłoża, ale kiedy ich populacja rośnie, a pokarmu brakuje, zaczynają przenosić się w pobliże roślin, podgryzając ich korzenie i uszkadzając miękkie pędy. Z czasem doprowadzają do osłabienia roślin, a w przypadku młodych siewek, nawet do ich śmierci. Ziemiórki przyczyniają się również do rozprzestrzeniania się rozmaitych chorób, głównie pochodzenia grzybowego. Przenoszone przez owady patogeny, mogą bez przeszkód wnikać do tkanek roślin przez uszkodzenia spowodowane żerowaniem larw.
Warunki rozwoju
Ziemiórki najlepiej czują się w miejscach ciepłych i wilgotnych, dlatego najczęściej można je spotkać w szklarniach, tunelach foliowych i w mieszkaniach. Muszki nie latają zbyt dobrze, dlatego trzymają się w pobliżu podłoża lub najniżej położonych części roślin, na których często odpoczywają. Dorosłe owady składają jaja w wilgotnej ziemi i już po 2-7 dniach można zauważyć wylęgające się z nich białawe larwy, które przez następne 2 tygodnie żerują w wierzchniej warstwie podłoża, poczym się przepoczwarzają i po kolejnych 2-4 dniach przeobrażają w dorosłe osobniki. Przy temperaturze powietrza wynoszącej ok. 24°C i podwyższonej wilgotności podłoża, cykl życiowy ziemiórki trwa zwykle bardzo krótko (zaledwie ok. 20 dni), dlatego populacja szkodnika szybko się rozrasta.
Płytka wabiąca ziemiórki
Profilaktyka
Jedną z metod walki ze szkodnikiem, jest monitorowanie owadów za pomocą tablic samoprzylepnych. Rozmieszczone w pobliżu otworów wentylacyjnych oraz nisko nad ziemią tablice, pozwolą określić liczebność dorosłych owadów i w porę zastosować odpowiedni środek ochrony. Zanim jednak zdecydujemy się na użycie metod chemicznych, powinniśmy skorzystać z profilaktyki i naturalnych sposobów pozbycia się ziemiórek.
Profilaktyka w walce z ziemiórkami polega głównie na ograniczaniu wilgotnego środowiska w pobliżu roślin (np. usuwaniu stojących kałuż, pojemników z zastałą wodą) i umiarkowanym podlewaniu upraw (unikaniu zalewania podłoża) oraz usytuowaniu kompostowników z dala od osłon, pod którymi uprawiane są rośliny. Nie bez znaczenia jest również odpowiedni dobór podłoża. W przypadku siewek i młodych sadzonek, warto zdecydować się na podłoże torfowe, torfowo-piaskowe lub oparte na włóknach kokosowych, które nie jest atrakcyjne dla ziemiórek. Inne rodzaje podłoża, szczególnie bogate w materię organiczną przed użyciem warto jest natomiast odkazić, likwidując w ten sposób jaja owadów. czytaj dalej...
