- 1/1
Należąca do rodziny wiechlinowatych wiechlina łąkowa (Poa pratensis) to jedna z najcenniejszych traw użytkowych. W Polsce występuje dość powszechnie i zasiedla głównie obrzeża lasów, leśne polany, przydroża rowy, nasypy, łąki, skarpy i miejsca ruderalne. Preferuje gleby przepuszczalne, próchnicze, żyzne, bogate w składanki pokarmowe i zasobne w azot i fosfor, ale jest dość tolerancyjna w stosunku do warunków środowiskowych i może rosnąć także na glebach słabszych.
Zastosowanie
Wiechlina łąkowa bardzo dobrze znosi niskie temperatury i zimą zwykle nie przemarza. Jest też odporna na udeptywanie, ugniatanie, przygryzanie przez zwierzęta i krótkie koszenie, dlatego znakomicie nadaje się do obsiewania użytków trwałych, łąk, pastwisk oraz intensywnie użytkowanych trawników (np. trawników sportowych, pól golfowych, boisk). Ze względu na spowolniony przyrost w pierwszym okresie rozwoju, nie jest natomiast polecana do obsiewania użytków nietrwałych. Gatunek dość dobrze znosi niesprzyjające warunki atmosferyczne oraz czasową suszę i długotrwałe zalewanie (np. przez długo trwające deszcze). Ze względu na wysoką strawność, dużą ilość pędów wegetatywnych i niską zawartość krzemu w liściach, wiechlina łąkowa jest też trawą wyjątkowo chętnie zjadaną przez zwierzęta hodowlane, głównie konie i świnie. Stanowi dla nich bardzo wartościową paszę, wyróżniającą się bogatym składem chemicznym. W zielonych częściach wiechliny znajdują się przede wszystkim duże ilości białka, karotenu i celulozy, a także cukry i sole mineralne (magnez, wapń, fosfor, potas, sód i niewielkie ilości krzemu). Liście wiechliny łąkowej łatwo poddają się też suszeniu, gdyż dość szybko tracą wodę.
Opis
Wiechlina łąkowa jest niską, gęstą, mocno krzewiącą się trawą trwałą o wzroście kępkowym (wys. od 30 – 120 cm. w czasie kwitnienia), wytwarzającą pod ziemią krótkie, liczne rozłogi, dobrze zadarniające powierzchnię. Rozłogi mają barwę kremową lub jasnobrązową i wyrastają głównie w górnej warstwie podłoża (na głębokości do 10-15 cm.), osiągając długość ok. 20 cm.. Gatunek początkowo rośnie dość wolno, dlatego w pierwszym okresie po wysiewie może być zagłuszany przez inne rośliny. Pełnię rozwoju osiąga dopiero w trzecim roku uprawy. W tym czasie zwykle staje się już na tyle silny i rozkrzewiony, że na ogół nie ulega zachwaszczeniu. Nad ziemią wiechlina łąkowa rozwija ulistnione, wysokie, sztywne i wzniesione pędy generatywne oraz bardzo liczne, także mocno ulistnione, stosunkowo niskie pędy wegetatywne. Pędy generatywne są gładkie, lekko zagięte u podstawy i mogą osiągać wysokość od 90 do 120 cm.. Wyrastające na nich liście mają szerokość ok. 6 mm., są płaskie i długie na ok. 25 - 30 cm. oraz posiadają dość wysokie języczki (wys. ok. 3 mm.). Pędy wegetatywne są niższe i posiadają duże liście (dorastające nawet do 100 cm.) o krótszych, kołnierzykowatych języczkach. Liście na obu rodzajach pędów mają otwarte, nagie, spłaszczone pochwy liściowe i spłaszczoną, zieloną, gładką blaszkę liściową, na powierzchni której widoczne są dwie wyraźne bruzdki, biegnące równolegle wzdłuż nerwu głównego przez całą długość liścia. Trawa zakwita najczęściej już w maju i kwitnie do końca sierpnia. W tym czasie na szczytach pędów rozwija duże, długie na ok. 20 cm., piramidalne, wiechowate kwiatostany (wiecha właściwa), złożone z licznych gałązek (na każdym piętrze po 3 – 5 szt.), na których wyrastają krótkie, bezostne, 3 - 5 kwiatowe kłoski. Plewy kłosków są szorstkie, mają fioletowy odcień i posiadają wyraźnie zaznaczone unerwienie (górna plewka pojedyncze, dolna potrójne). W początkowym okresie kwitnienia, kwiatostan wiechliny łąkowej jest skupiony, w czasie pełni kwitnienia staje się mocno rozpierzchły, a po zakończonym kwitnieniu ponownie robi się zwarty. czytaj dalej...
