Życica trwała, rajgras angielski - opis, odmiany, zastosowanie i uprawa

Jesteś tutaj:

Życica trwała, rajgras angielski - opis, odmiany, zastosowanie i uprawa

3,4/5 (389 ocen)

Wśród licznych gatunków traw spotykanych w Polsce, życica trwała nazywana również rajgrasem angielskim (Lolium perenne) zajmuje miejsce szczególne. Jej wysokie walory użytkowe i bogaty skład chemiczny sprawiają, że jest jedną z najcenniejszych traw pastewnych i trawnikowych.


Występowanie i wymagania siedliskowe


Poza uprawami, życica trwała występuje też na stanowiskach naturalnych, zasiedlając głównie gleby żyzne, zasobne w składniki pokarmowe (szczególnie w azot), umiarkowanie wilgotne i ciepłe. Można ją spotkać na polanach, przydrożach, na placach gruntowych i w miejscach udeptywanych. Ze względu na wysokie wymagania świetlne, rzadko występuje w zaroślach i na łąkach. Życica trwała mimo swojej nazwy nie jest rośliną zbyt długowieczną i należy do traw stosunkowo delikatnych. Źle znosi zalewanie i suszę. Ma dość wysokie wymagania cieplne i jest wrażliwa mróz. Mimo szybkiego wzrostu jej żywotność nie jest imponująca, gdyż wynosi ok. 3 – 5 lat. Życica oczekuje też stanowisk bardzo widnych, dlatego w miejscach zacienionych szybko jest zagłuszana przez inne gatunki roślin. Jej dużą zaletą jest natomiast wysoka odporność na udeptywanie, przygryzanie przez zwierzęta i częste koszenie. Rajgras angielski charakteryzuje się też bardzo szybkim wzrostem, dobrym krzewieniem i dużą zawartością składników odżywczych.


Zastosowanie


Mimo wysokich wymagań uprawowych i siedliskowych, znaczenie gospodarcze życicy trwałej jest wyjątkowo duże. Bogaty skład chemiczny oraz wysoka smakowitość i strawność liści sprawiają, że jest ona niezwykle cenną trawą pastewną. Jej liście są niezwykle bogatym źródłem białek, karotenoidów, luteiny, soli mineralnych (fosfor, wapń, magnez, potas, sód, żelazo, mangan, cynk, bor, miedź), węglowodanów rozpuszczalnych w wodzie i kwasów tłuszczowych. Jednocześnie posiadają stosunkowo niewielkie ilości ciężkostrawnych lignin, krzemu, celulozy i hemicelulozy. Życica nie ma także tendencji do gromadzenia w swoich tkankach szkodliwych azotanów. Ze względu na wysokie walory smakowe, jest chętnie zjadana przez wszystkie zwierzęta hodowlane (bydło, konie, kozy, świnie, owce oraz drób). Daje dużą masę zieloną, łatwo wysycha i szybko odrasta po koszeniu. Doskonale też wykorzystuje substancje odżywcze pochodzące z odchodów wypasanych na niej zwierząt.

Na dobrych stanowiskach życica trwała rośnie szybko i bardzo dobrze się krzewi, dlatego jest gatunkiem konkurencyjnym dla innych traw. Najczęściej jest wykorzystywana do zakładania użytków zielonych trwałych i nietrwałych oraz do obsiewania pastwisk. Może być użytkowana w siewie czystym lub stosowana w mieszankach z koniczyną i roślinami motylkowymi. Hodowlane odmiany życicy wykorzystuje się do zakładania trawników, głównie przeznaczonych do intensywnego użytkowania (min. pola golfowe, tereny sportowe) oraz do produkcji trawników z rolki. Trawniki z przewagą życicy trwałej, bardzo dobrze znoszą udeptywanie i częste koszenie, jednak muszą być systematycznie nawadniane, nawożone i zakładane na stanowiskach dostatecznie widnych (nie tolerują zacienienia).

Życica trwała, rajgras angielski

Życica trwała, rajgras angielski (wikipedia.org, Rasbak, CC BY-SA 3.0)


Opis


Życica trwała to luźnokępkowa, niska trawa, której pędy generatywne mogą dorastać do wys. ok. 60 cm. (niekiedy nawet do 90 cm.). Gatunek rozwija bardzo mocny, rozbudowany, gęsty i niezbyt głęboki system korzeniowy (największa masa korzeni znajduje się na głębokości do 10 cm., pojedyncze korzenie mogą natomiast dorastać nawet do 1- 1,5 m.), szybko tworzący gęstą, zbitą darń. W części nadziemnej życica rozwija liczne pędy wegetatywne oraz mniej liczne, sztywne, wzniesione, łukowato wygięte u podstawy pędy generatywne. Liście na obu rodzajach pędów różnią się od siebie. Na pędach wegetatywnych liście w pączku są złożone, a po rozwinięciu wykształcają niezbyt szeroką blaszkę liściową (ok. 4 mm.), z wyraźnie zaznaczonymi, podłużnymi bruzdami oraz dobrze widocznym nerwem głównym.

Spód liści jest błyszczący, a języczki liściowe bardzo delikatne i słabo wykształcone. Liście na pędach generatywnych są nieco szersze (ok. 6 mm.) i krótsze (ok. 34 cm.), w pączku natomiast zwinięte. Na powierzchni blaszki liściowej widoczne są wyraźne, liczne (12 – 14 szt.), podłużne żeberka oraz mocno zarysowany nerw główny. Posiadają lepiej rozwinięte i większe języczki liściowe. Pochwy liściowe u liści na obu rodzajach pędów są otwarte, gładkie i zabarwione na kolor czerwony. Od V do XI na pędach generatywnych rozwijają się liczne kwiaty. Krótkie (12 – 15 mm.), 13 – 16 kwiatowe, bezostne kłoski osadzone są na główniej osi kwiatostanu i tworzą wzniesiony, wąski, długi kwiatostan (35 cm.), w postaci kłosu właściwego. Każdy kłos składa się z ok. 9 – 30 kłosków. Z kwiatów po przekwitnieniu wykształcają się nasiona (ziarniaki). Każdy ziarniak jest otoczony plewkami, których powierzchnia posiada wyraźnie zaznaczone nerwy i jest pokryta szczeciniastym owłosieniem. czytaj dalej...

Koniecznie zobacz