Wilczomlecz opasły– jeden z oryginalniejszych gatunków rodzaju, przykuwający uwagę kulistym i żebrowanym pokrojem. Osiąga niewielkie rozmiary, bo zaledwie do około 20 cm wysokości. Na wierzchołku rośliny w okresie letnim pojawiają się niepozornekwiaty. Ma niewielkie wymagania. Roślinie należy zapewnić ciepło i przepuszczalne podłoże. Bardzo łatwo go stracić, poprzez nadmierne podlewanie, które doprowadza do zgnilizny korzeni.

Wilczomlecz melonowaty - niewielki, podobnie jak poprzedni gatunek, wymaga przepuszczalnego podłoża z dużym udziałem piasku bądź żwiru. Pokrój od kulistego po bardziej cylindryczny, żebrowany. Kwiaty ukazują się na wierzchołku rośliny. Tak jak wilczomlecz opasły pochodzi z Afryki Południowej i radzi sobie z suszą. Aby roślina została z nami na dłużej, należy zapewnić jej jasne stanowisko, przepuszczalne podłoże, ciepło (temperatura pokojowa), a także nie przedobrzyć z podlewaniem, bo w uprawie tych roślin, bardzo łatwo o zagniwanie korzeni.

Wilczomlecz palczasty - oryginalny gatunek rodzaju, charakteryzujący się krzaczastym pokrojem. O jego dekoracyjności decydują przede wszystkim pędy, gdyż liście są niewielkie i szybko opadają, a kwiaty są niepozorne. Osiąga spore rozmiary, nawet do 2 mwysokości, choć w naturze jest dużo wyższy. Inną nazwą, z którą można się spotkać również w literaturze, jest nazwa wilczomlecz segmentowy. Tak jak wszystkie sukulenty, wilczomlecz palczasty lubi ciepło, słońce i wymaga przepuszczalnego podłoża oraz umiarkowanego podlewania. Najlepiej postawić roślinę przy południowym oknie. Doskonale sobie radzi w warunkachdomowych,a poza tym, bardzo łatwo go rozmnożyć poprzez sadzonki pędowe.

Wilczomlecz piękny - popularnie zwany poinsecją bądź też gwiazdą betlejemską. Jeden z najpopularniejszych gatunków rodzaju, a do tego kapryśny, tak więc zazwyczaj traktowany jest jako roślina sezonowa, choć z powodzeniem roślinę można przetrzymać do następnego kwitnienia. O dekoracyjności rośliny decydują liście, a przede wszystkim barwne przykwiatki, a same kwiaty są niepozorne. Dawniej królowały odmiany o czerwonych przykwiatkach, obecnie pojawia się coraz więcej odmian w zmiennej kolorystyce m.in. w barwie kremowej, łososiowej, różowej, białej. Pięknie prezentuje się odmiana ‘Lemon Snow’ o cytrynowychprzykwiatkach. Ciekawie prezentują się poinsecje o plamistych przykwiatkach, a także odmiany pełne.

Podłoże powinno być przepuszczalne, próchnicze, żyzne, a pomieszczenie jasne i dość ciepłe, z temperaturą 18- 20 °C. Poinsecja nie może być stawiana przy kaloryferze, a także narażona na bezpośrednie nasłonecznienie, chłód i przeciągi.

W uprawie, poinsecję należy ostrożnie podlewać, bo mimo że roślina lubi wilgotne podłoże, to jednak nie mokre, tak więc zbyt mokre podłożeobjawi się opadaniem liści, podobnie jak przy przesuszeniu.

Podczas kwitnienia wilczomlecz piękny nie wymaga nawożenia, dopiero gdy zechcemy roślinę przechować. Po jej przekwitnięciu należy przyciąć pędy nad 3-4 pąkiem i zostawić do maja, w tym czasie kończy się jej okres spoczynku. Na przełomie kwietnia i maja przesadzamy roślinę w nowe podłoże i zaczynamy pobudzać do życia. Należy ją przenieść do ciepłego pomieszczenia i pamiętać o podlewaniu i nawożeniu.

W przypadku poinsecji, niezwykle istotną kwestią jest fakt, że należy ona do roślin krótkiego dnia, a więc zakwitnie nam wówczas, gdy skrócimy jej długość dnia. Cieniowanie roślinypowinno trwać do 2 miesięcy, a rozpocząć się w październiku.

Wilczomlecz trójżebrowy – kolejny, ciekawy, a przy tym popularny gatunek Euphorbia. Charakteryzuje się wzniesionym pokrojem, także rozgałęzionym, może osiągnąć nawet 2 m wysokości. Pędy trójkanciaste, żebrowane z cierniami i małymi liśćmi. Warto posiadać ten gatunek ze względu na pokrój oraz niewielkie wymagania i tolerancyjnośćna zróżnicowane warunki. Przy jego uprawie należy pamiętać o tym, że podlewamy go umiarkowanie od wiosny do jesieni, a zimą bardziej skąpo. Aby uniknąć zgnilizny korzeni, koniecznie należy zapewnić roślinie przepuszczalne podłoże z dużym udziałem piasku bądź żwiru. Wilczomlecz trójżebrowy bardzo ładnie prezentuje się w salonie jako soliter, a także w grupie roślin z grupy sukulentów. Z jego rozmnożeniem nie powinno być żadnych problemów. Roślinę rozmnażamy poprzez sadzonki wierzchołkowe.

Euphorbia resinifera - niewielka roślina doniczkowa, która w swoich ojczystych stronach osiąga dużo większe rozmiary, tworząc obszerne skupiska. Widok wart polecenia. Pędy czterokanciaste, żebrowane z cierniami. Roślinę uprawiamy podobnie jak Euphorbia trogona.

Euphorbia grandicornis – jeden z ciekawszych gatunków rodzaju, uprawiany w naszych mieszkaniach. Jego wyjątkowość wynika z pokroju, pędy wzniesione z wyraźnymi, długimi cierniami. Ciekawy gatunek, wart uwagi. W uprawie wymaga przepuszczalnego podłoża, dobrze sobieradzi w warunkach domowych najasnym stanowisku, a zimą wymaga chłodniejszego pomieszczenia, wówczas bowiem przechodzi okres spoczynku.

Euphorbia squarrosa - jeden z piękniejszych gatunków, rzadko spotykany w uprawie. Posiada tzw. kaudeks, a więc organ spichrzowy, w którym gromadzona jest woda oraz substancje zapasowe. Roślina niezwykle oryginalna.

Wybrane gatunki Euphorbia spotykane w naszych ogrodach

Wilczomlecz złocisty

Euphorbia polychroma

Wilczomlecz obrzeżony (białobrzegi)

Euphorbia marginata

Wilczomlecz mirtowaty

Euphorbia myrsinites

Wilczomlecz główkowaty

Euphorbia capitulata

Wilczomlecz sosnka

Euphorbia cyparissias

Wilczomlecz migdałolistny

Euphorbia amygdaloides

Wilczomlecz Griffitha

Euphorbia griffithii

Wilczomlecz groszkowy

Euphorbia lathyris