- 1/4
- Następne
Ilość podawanych składników zależy min. od żyzności i rodzaju gleby, dlatego przy właściwym nawożeniu pomaga chemiczna analiza podłoża. Ogólnie przyjmuje się, że na typowych glebach ilość poszczególnych związków mineralnych powinna wynosić: N 60 - 120kg./h jednorazowo (60-90 kg. w przypadku odmian jadalnych i wczesnych, 120 kg. w przypadku odmian pastewnych i przemysłowych. Duże dawki można podzielić na pół, podając część przed sadzeniem ziemniaków, a część w trakcie uprawy), natomiast P i K odpowiednio do ilości zastosowanego azotu w proporcjach: P:N jak 1:1, K:N jak 1,5-2:1. Mieszanki nawozowe powinny również zawierać magnez i bor.
Sadzenie bulw
Ziemniaki w celach spożywczych uprawia się zwykle z bulw zeszłorocznych, nazywanych sadzeniakami. Odpowiednie do sadzenia bulwy powinny być niezbyt duże (3 - 4 do 5 cm.), zdrowe, jędrne i nieuszkodzone. Bulwy można sadzić bezpośrednio do gleby (w terminach właściwych dla danej odmiany, ale dopiero wtedy, gdy temperatura gleby osiągnie ok. 6 - 8 °C), umieszczając je w podłożu na głębokość ok. 5 - 10 cm. w odstępie co 20 - 40 cm. (w zależności od wielkości sadzeniaków) i zachowując odstęp między rzędami ok. 62,5 cm.. Ziemniaki przed sadzeniem można też poddać podkiełkowaniu (sadzeniaki umieszcza się na ok. 3 – 5 tygodni w pomieszczeniu o wysokiej wilgotności powietrza, temperaturze ok.12 - 18°C i z dużą ilością światła). Podkiełkowane ziemniaki rozwijają się szybciej, ale są bardziej wrażliwe na suszę i uszkodzenia kiełków podczas sadzenia.
Zbiór ziemniaków
Zabiegi pielęgnacyjne
Do najważniejszych zabiegów pielęgnacyjnych podczas uprawy ziemniaka należą między innymi: obsypywanie czyli formowanie redlin (2-3 razy co 5-7 dni, po posadzeniu bulw), odchwaszczanie, nawadnianie (w razie potrzeby) i ochrona przed chorobami i szkodnikami.
Zbiór
Zbiór bulw powinien rozpocząć się wtedy, gdy ziemniaki osiągną dojrzałość zbiorczą (będą posiadały skorkowaciałą skórkę i będą łatwo odrywać się od podziemnych pędów). Wczesne zasychanie części nadziemnej nie zawsze jest dobrym sygnałem do rozpoczęcia zbiorów, gdyż może być wynikiem np. suszy. Bulwy należy wydobywać z ziemi ostrożnie, gdyż uszkodzone nie będą nadawały się do przechowywania i szybko ulegną porażeniu chorobami grzybowymi. Po przebraniu i odrzuceniu wszystkich zanieczyszczeń oraz bulw chorych i uszkodzonych, ziemniaki dzieli się zgodnie z ich rozmiarem na grupy i umieszcza w przechowalni lub układa w kopce, okrywając słomą.
Choroby i szkodniki
Ziemniaki to rośliny narażone na liczne choroby i szkodniki. Do najczęstszych chorób należą: czarna nóżka, zaraza ziemniaka, alternarioza, sucha zgnilizna bulw, bakterioza pierścieniowa i parchy (większość uprawianych obecnie odmian jest odporna na groźną chorobę ziemniaków – raka ziemniaka) . Wśród szkodników najczęściej spotyka się mątwiki ziemniaczane, mszyce, rolnice, drutowce oraz stonkę ziemniaczaną.
Autor: Katarzyna Józefowicz
Bibliografia:
1. „Szczegółowa uprawa roślin Tom 1”, praca zbiorowa, red. Z. Jasińska, A. Kotecki, Wyd. Akademii Rolniczej we Wrocławiu, Wrocław 2003 r.
2. „Uprawa ziemniaka”, G. Hołubowicz-Kliza, Wyd. IUNG, Puławy 2009 r.
3. „Szczegółowa uprawa roślin”, praca zbiorowa pod red. J. Hersego, PWN, Warszawa 1980 r.
