Rumian polny - opis, charakterystyka i zwalczanie

Jesteś tutaj:

Rumian polny - opis, charakterystyka i zwalczanie

3,3/5 (104 ocen)

Zaliczany do rodziny astrowatych rumian polny (Anthemis arvensis) to bardzo pospolita, ozima lub jara roślina jednoroczna. Rumian preferuje głównie gleby lekkie, przepuszczalne, zasobne w składniki pokarmowe (głównie azot), dość suche i posiadające kwaśny odczyn pH, może jednak rosnąć także na innych stanowiskach. Rumian jest gatunkiem wskaźnikowym, sugerującym gleby ubogie w wapń. W środowisku naturalnym zasiedla głównie nieużytki, rowy, przydroża oraz miejsca ruderalne, w uprawie można go natomiast spotkać przede wszystkim w roślinach okopowych, w zbożach jarych i ozimych, w rzepaku, w kukurydzy, w roślinach strączkowych i na trwałych użytkach zielonych. Często pojawia się również na ścierniskach.


Szkodliwość


Rumian polny mimo swojego delikatnego wyglądu, może być groźnym chwastem, szczególnie w uprawach prowadzonych na słabszych glebach. Ze względu na swój intensywny rozwój i szybki wzrost, pobiera z podłoża duże ilości wody i składników pokarmowych, ograniczając ich dostępność dla roślin uprawnych. Jego szybko rozrastające się pędy, utrudniają też dostęp światła do kiełkujących siewek innych roślin, zaburzając w ten sposób ich rozwój.


Opis


Rumian polny to niewysoka roślina jednoroczna, dorastająca do ok. 15 – 50 cm. wys. (czasami do ok. 80 cm.). Tworzy rozgałęziony, cienki, wrzecionowaty, system korzeniowy oraz sztywne, okrągławe, delikatnie owłosione, wzniesione lub lekko pokładające się, zielone, rozgałęziające się u podstawy łodygi, tuż nad ziemią podbarwione na czerwono. Na pędach roślina rozwija liczne, podwójnie pierzastodzielne, zielone, mięsiste liście, których ogonki i łodyżka podliścieniowa często zabarwione są na ciemnoczerwony kolor. Od wiosny (V) do późnej jesieni (X), na szczytach pędów rozwijają się kwiaty, zebrane w niewielkie, koszyczkowe kwiatostany (koszyczki mają średnicę od 10 do 50 mm.). Brzeżne kwiaty języczkowe mają lancetowaty, wydłużony kształt oraz białą barwę i otaczają pierścieniowo znajdujące się wewnątrz kielicha, mocno wypukłe, liczne, intensywnie żółte, obupłciowe kwiaty rurkowe. Dno kwiatowe jest pełne, z licznymi, lancetowatymi przysadkami kwiatowymi tzw. plewinkami (cecha charakterystyczna dla gatunku). Po przekwitnieniu, kwiaty przekształcają się w brunatno-żółte, podłużne, kanciaste, wyraźnie podłużnie żeberkowane, na szczycie delikatnie wklęsłe owoce (niełupki). Nasiona roznoszone są głównie przez wiatr i mogą kiełkować w krótkim czasie po dojrzeniu i opadnięciu na ziemię, a jedna roślina może ich wytworzyć od 4 tyś. do 10 tyś. Młode siewki początkowo nie przypominają egzemplarzy dorosłych, gdyż ich liście są siedzące i mają jednolity, owalny, lekko zwężający się u podstawy kształt (szer. ok. 3 mm., dł. ok. 5 mm.) i wyraźnie zarysowany nerw główny. Liście siewek oraz roślin dorosłych mogą być bardzo delikatnie owłosione.

Rumian polny (Anthemis arvensis)

Rumian polny (Anthemis arvensis)


Gatunki podobne


Rumian polny to roślina bardzo podobna do kilku innych gatunków z rodziny astrowatych, dlatego może być mylona z maruną bezwonną (Tripleurospermum inodorum = matricaria maritima ssp. inodora), rumianem psim (Anthemis cotula) lub rumiankami pospolitymi (Matricaria chamomilla). Od maruny odróżnia się pełnym kwiatostanem i znajdującymi się w dnie koszyczków kwiatowych plewinkami. Roślina nie wydziela też żadnego zapachu w przeciwieństwie do nieprzyjemnie pachnącego rumianu psiego i aromatycznego, wydzielającego typowo „rumiankowy” zapach rumianku pospolitego. Rumian podobnie jak maruna, uznawany jest natomiast za roślinę owadobójczą. Dawniej był wykorzystywany do celów leczniczych, obecnie jednak stracił na znaczeniu jako roślina zielarska (może wywoływać reakcje alergiczne). czytaj dalej...

Koniecznie zobacz