- 1/2
- Następne
Rdest ptasi (Polygonum aviculare) to jeden z 200 gatunków rdestów zaliczanych do rodziny rdestowatych. Roślina występuje powszechnie zarówno w Polsce jak i w wielu innych krajach świata i jest gatunkiem jarym (jednorocznym lub dwuletnim), zasiedlającym miejsca wilgotne, jasne i dostatecznie nasłonecznione. Rdest ptasi nie ma żadnych szczególnych wymagań w stosunku do rodzaju podłoża, ale nie lubi gleb podmokłych ani skrajnie suchych. Jego pędy i liście doskonale znoszą natomiast deptanie, dlatego z powodzeniem może rozwijać się na drogach, trawnikach, placach i między płytami chodnikowymi. Ze względu na swoją dużą popularność, roślina doczekała się wielu nazw zwyczajowych i potocznych, z których najczęściej spotykane są: ptasie ziele, wróble języczki, świńska trawa, bzdziorst, szpacze języczki, podróżnik, jesionowe ziele oraz drutowiec. Rdest ptasi to roślina o bardzo zmiennym wyglądzie, która nawet w obrębie jednego gatunku może posiadać różny pokrój oraz kształt liści. Pomimo iż rdest ptasi jest rośliną ruderalną, chętnie też osiedla się w uprawach roślin użytkowych, zachwaszczając najczęściej zboża, kukurydzę, rzepak, koniczynę i rośliny okopowe. Często także występuje na ścierniskach.
Szkodliwość
Szkodliwość rdestu ptasiego jako chwastu jest zróżnicowana i zależy gównie od fazy rozwojowej rośliny, w której pojawiają się jego siewki. Ze względu na dużą światłożądność (jeden z niewielu warunków, niezbędnych roślinie do rozwoju), nie stanowi zagrożenia dla szybko rosnących lub wysokich roślin, które zacieniają swoimi liśćmi podłoże (w takich warunkach rozwija się słabo lub wcale). Jest natomiast niebezpieczny dla młodych siewek oraz dla upraw na etapie wschodów np. zbóż, kukurydzy i rzepaku. Realne zagrożenie dla roślin użytkowych stanowi ok. 16-17 roślin pojawiających się na 1 m2., ale w sprzyjających warunkach gatunek może rozmnażać się i rozrastać bardzo szybko, dlatego z łatwością jest w stanie w krótkim czasie osiągnąć taką liczebność. Rdest ptasi, ze względu na swoje stosunkowo długie, elastyczne i mocne pędy, może także skutecznie utrudniać zbiory roślin okopowych (min. buraków), zaplątując się w elementy urządzeń i narzędzi wykorzystywanych do zbiorów.
Opis
Rdest ptasi to na ogół roślina niska, dorastająca do zaledwie 5-15 cm. wysokości, ale jej liczne, płożące się po ziemi pędy mogą osiągać znaczne długości, nie rzadko przekraczając nawet 60-70 cm.. Pędy są sztywne, grube, twarde, rozgałęzione, czasem lekko zdrewniałe i podzielone na międzywęźla za pomocą kolanek. W miejscu kolanek rozwijają się na nich całobrzegie, zielono-szare liście i drobne, białe lub bladoróżowe kwiaty. Z reguły liście mają lancetowaty, wydłużony kształt, wyraźnie zarysowany nerw główny i gładki brzeg blaszki liściowej, ale mogą być także owalne, szerokie, małe i bardziej lub mniej zaostrzone na końcach. Liście połączone są z łodygą krótkimi, czerwonawo zabarwionymi ogonkami, u podstawy których znajduje się błonkowata, postrzępiona pochwa liściowa. Poszczególne egzemplarze rdestu ptasiego, mogą różnić się między sobą długością pędów i międzywęźli, pokrojem oraz wyglądem i wielkością liści, jednak u każdego, pojedynczego osobnika, wszystkie liście są jednakowe (cecha odróżniająca gatunek od rdestu różnolistnego). Rdest ptasi korzeni się w podłożu dość głęboko, rozwijając sztywny, ciemny korzeń palowy, posiadający liczne, drobne korzenie włosowate. Roślina zakwita na ogół późną wiosną (k. V-IV), ale może nieprzerwanie kwitnąć aż do jesieni (X). Niewielkie, białe lub różowe kwiaty, zebrane są po kilka u nasady liści. Po przekwitnieniu przekształcają się w orzeszkowate, wydłużone, trójkanciaste, niemal czarne nasiona, a jedna roślina w czasie wegetacji może ich wytworzyć ok. 200. Nasiona mają długą żywotność i są w stanie wschodzić nawet z głębokości 10 cm.
Rdest ptasi
Profilaktyka
Rdest ptasi nie jest wprawdzie chwastem wyjątkowo agresywnym, ale ze względu na swoją inwazyjność i zagrożenie dla wczesnych faz rozwojowych roślin użytkowych, w uprawach warto go systematycznie niszczyć. W ograniczeniu liczebności rdestu ptasiego na terenach uprawnych może pomóc regularne usuwanie chwastów z zagonów oraz terenów przyległych, zanim dojdzie do wysiania nasion (głównie ze ścieżek i chodników, w które bardzo często zasiedla, oraz rowów, międzyrzędzi, pryzm kompostowych czy placyków), stosowanie do wysiewu wolnego od zanieczyszczeń, dobrej jakości materiału siewnego, czyszczenie maszyn i urządzeń wykorzystywanych do zbioru plonów i siewu nasion, nawożenie upraw dobrze rozłożonym obornikiem oraz niszczenie chwastów na ścierniskach. W ograniczaniu występowania rdestu ptasiego, może również pomóc wczesny siew roślin użytkowych (o ile istnieje taka możliwość), gdyż siewki rdestu najliczniej pokazują się dopiero w maju i czerwcu. czytaj dalej...
