- 1/5
- Następne
Podjazd garażowy
Dokładne rozplanowanie podjazdu i ścieżek jest istotne, by uniknąć błędów. Warto zamówić usługi projektanta, który pomoże nam rozplanować cały ogród, zaproponuje ciekawe rozwiązania lub takie, o których sami nigdy byśmy nie pomyśleli. Często też odradzi nam upatrzony materiał, który na takim podjeździe się nie sprawdzi. Bez dobrego projektu nie ma efektownych nawierzchni w ogrodzie. Projektant stworzy koncepcję, dobór materiałów pasujący do budynku oraz otoczenia domu.
Przy projekcie należy zwrócić szczególną uwagę na użytkownika ogrodu. Innych ścieżek będzie potrzebowała osoba niepełnosprawna, poruszająca się na wózku inwalidzkim, innych osoba niewidoma lub niedowidząca. Warto pamiętać też o tym, by ścieżek nie prowadzić blisko dużych drzew (korzenie drzew przytłoczone nawierzchnią będą dążyły do napowietrzenia i mogą ją zdeformować). Wygodne ścieżki dla użytkownika mają minimum 45 cm szerokości. Osoba niepełnosprawna na wózku inwalidzkim potrzebuje optymalnie 200 cm, by móc bez problemu wyminąć się z inną osobą lub zawrócić. Projektant również zaprojektuje wzory i kolorystykę nawierzchni.
Podjazd do garażu zwykle jest prostokątnym placykiem wiodącym od bramy. Zalecana minimalna szerokość to 3 m. Dla osób niepełnosprawnych warto przeznaczyć 5 m. Podjazd może też mieć bardziej efektywny kształt łukowaty, ale sprawdza się on tylko przy większych posesjach. Jeżeli mamy więcej niż jeden samochód lub często przyjmujemy gości, należy zaplanować również miejsce dla zaparkowania oraz swobodnego zawracania pojazdem. Przy założeniach dworkowych stylizowanych lub zabytkowych często przed budynkiem mieszkalnym jest utworzone małe rondo wypełnione kwiatami lub z posadzonym drzewem, gdzie ruch okrężny jest łatwy i swobodny. Takie rondo powinno mieć średnicę zewnętrznej krawędzi około 14–22 m, by samochód zmieścił się przy pełnym skręcie. Inne podjazdy stanowią niewielkie – zwykle 50–100 cm – ciągi dla poruszania się kół, pomiędzy zaś zostawiony jest trawnik. Jednak trawnik na takich małych przestrzeniach nigdy nie uda się dobrze, dlatego lepiej wtedy posadzić pomiędzy takimi ciągami niskie rośliny okrywowe, takie jak barwinek mniejszy, bluszcz pospolity do cienia, rojniki, macierzanka piaskowa do miejsc słonecznych.
W małych ogrodach ścieżki swobodne i kręte optycznie powiększają przestrzeń. Jednocześnie z podjazdami często projektuje się ogrodzenie, bramy, które powinny być przesuwne lub otwierane do środka (niedopuszczalne w prawie budowlanym jest otwieranie bramy na ulicę i w ten sposób utrudnianie ruchu). Nawierzchnię zaleca się położyć również przed bramą w małej zatoczce, tak by kierowca mógł tam przystanąć, zanim otworzy się brama.
Materiały
Obecnie na rynku mamy bogaty wybór materiałów nawierzchniowych. Kryteria, jakie bierze się pod uwagę, to: odporność na uszkodzenia, wytrzymałość na obciążenia, odporność na zabrudzenia przez oleje i inne płyny wyciekające z pojazdów, kolorystyka, stylistyka, cena. Grubość materiału nawierzchniowego powinna mieć minimum 6 cm.
- Klinkier – Dekoracyjny, w odcieniach ciepłych, wytrzymały oraz odporny na mróz. Dodatkowym atutem jest łatwe utrzymanie czystości.
- Kostka kamienna – Najtwardszymi kamieniami wykorzystywanymi na nawierzchnię są granity i bazalty. Piaskowiec i wapień nie nadają się na podjazdy ze względu na swoją małą wytrzymałość mechaniczną. Taka kostka nie jest idealnie równa, rozbieżność rozmiarów to kilka cm, wygląda naturalnie, estetycznie i elegancko. Wiek dodaje jej uroku. Jest znacznie droższa od kostki betonowej.
- Kostka betonowa – Jest najpopularniejsza ze względu na duży wybór kształtów, rozmiarów i kolorów, wysoką wytrzymałość oraz niską cenę.
- Płyty kamienne – Na parking lub podjazd lepiej używać większych elementów, które mniej się odkształcają. Płyty mogą być docinane w kształtach regularnych lub może być to kamień ciosany, łamany.
- Nawierzchnie ażurowe – Zwykle w postaci betonowych krat, które w lukach wypełnione są podłożem i porośnięte trawą, takie nawierzchnie jednak nie są bezpieczne i wygodne, szczególnie dla pań lubiących szpilki.
- Nawierzchnie kauczukowo-silikonowe – Są to nawierzchnie sztuczne, elastyczne. Chętnie stosują ją rodziny z małymi dziećmi, ponieważ taka nawierzchnia, zwykle stosowana na placach zabaw, chroni przed urazami przy upadkach oraz zapobiega poślizgnięciom.
- Pressbeton – Nawierzchnia z betonu wzmocniona włóknami lub zbrojona stalą (przy większych obciążeniach). W końcowej fazie twardnienia betonu odciska się dowolny wzór formy. Dobrze wykonany jest odporny na niszczenie.
Wykonanie
Przed wykonaniem nowych podjazdów należy się upewnić, czy stary jest na tyle stabilny i równy, by mógł stanowić podbudowę (wtedy podjazd będzie odpowiednio wyżej od poziomu gruntu). Jeśli jednak nie, nie warto ryzykować, że nowa nawierzchnia zapadnie się miejscami i starą będzie trzeba zerwać. Przygotowanie nowej podbudowy wymaga położenia kilku warstw kruszywa różnej ziarnistości. Najpierw jednak dokładnie wymierzamy w terenie zarys i zaznaczamy kołkami i sznurkiem. Na określonym obszarze usuwamy wierzchnią warstwę gleby oraz korzenie roślin, zanieczyszczenia i kamienie. Na sam spód wykopanego ze spadkiem (poprzecznym 3–4 proc. lub podłużnym 1–2 proc.) fragmentu wykłada się tłuczeń grubości 15 cm, który stanowi warstwę drenującą. Następnie wysypuje się 5 cm żwiru. Na wierzch podsypka piaskowa lub podsypka cementowo-piaskowa (w proporcji 10:1) o grubości 5–10 cm. Każdą warstwę należy dokładnie ubić, zakładając pewną nadwyżkę ponieważ przy zagęszczeniu warstwy osiadają o 20 proc. Na podsypkę wykłada się jeszcze cienką warstwę piasku, której już się nie ubija, i na niej układa się kostkę lub płyty. Następnie układamy krawężniki, obrzeża często z innego rodzaju i kolory kostki na wilgotny fundament betonowy (przed związaniem) i wewnątrz według wzoru z projektu układamy nawierzchnię, zachowując 1 cm spoiny. Spoiny wypełnia się piaskiem lub specjalnym spoiwem, które zapobiega przerastaniu mchem. Po dokładnym zapełnieniu spoin piaskiem położoną nawierzchnię ubija się na sucho płytami wibrującymi. Po zagęszczeniu nawierzchnia osiada ok. 1 cm, który trzeba uwzględnić już na wcześniejszym etapie. Jeszcze raz uzupełnia się spoiny piaskiem.
Nawierzchnia samoodśnieżająca
Dla osób, które nie lubią zimowego odśnieżania, stworzono rozwiązanie mające na celu niedopuszczenie do zasypania ścieżek lub placów. Technologia zakłada montaż elementów ogrzewających nawierzchnię i roztopienie śniegu. Na instalacja antyoblodzeniową składają się: przewody elektryczne w postaci kabli lub maty, urządzenie sterujące oraz czujnik temperatury i wilgotności. Bezpieczeństwo użytkowników powinno stać na pierwszym miejscu, więc warto zakupić przewody grzejne i sterowniki w renomowanych punktach sprzedaży oraz montaż zlecić elektrykowi z uprawnieniami. Dla bezpieczeństwa ustawia się tabliczki informacyjne, że pod nawierzchnią znajdują się przewody pod napięciem oraz takie przewody zabezpiecza się wyłącznikiem nadmiaroprądowym.
Maty i kable grzejne montuje się pod nawierzchnią (asfalt, beton, kostka brukowa, piaskowiec). Gdy czujniki temperatury wykryją spadek poniżej ustawionej wartości, instalacja uruchamia się, podgrzewając przewody do temperatury 60 st. C. Czujnik wilgotności włącza sterownik, gdy przy ujemnych temperaturach pojawi się deszcz.
Czyszczenie oraz pielęgnacja nawierzchni z kostki brukowej
Po montażu podjazdu nawierzchnię warto zaimpregnować. Taka impregnacja zapobiega wnikaniu przez pory do wnętrza kostki zabrudzeń, które później trudno usunąć. Środki do impregnacji są różne: jedne nabłyszczają nawierzchnię, inne tworzą na wierzchu warstwę nieprzepuszczalną dla wody lub zwiększają odporność na mróz. Większość zabrudzeń da się usunąć wodą pod ciśnieniem z dodatkiem detergentu. Głównymi zabrudzeniami trudnymi do usunięcia spotykanymi na nawierzchniach są:
- Plamy po oleju silnikowym, benzynie – plamy należy usuwać jak najszybciej ciepłą wodą z detergentem, póki jest świeża. Można też zasypać piaskiem, gdy wsiąknie nadmiar oleju, pozbierać delikatnie, nie wcierając, oraz zastosować ciepłą wodę z odplamiaczem. Należy uważać, by zbytnio nie odbarwić nawierzchni, która odznaczając się od reszty, będzie rzucała się w oczy.
- Wykwity są naturalnym zjawiskiem i wynikają z materiałów, z jakich wykonana jest kostka. Wykwity znikają samoistnie, ale mogą się pojawiać przez kilka lat.
- Mech pojawia się w miejscach zacienionych, chłodnych, wilgotnych, tam, gdzie zalega woda bądź zbyt wolno odpływa. Mech należy usuwać, bo jego nadmiar jest niebezpieczny i śliski. Mech usuwa się mechanicznie lub preparatami przeznaczonymi do tego celu. Najlepiej sprawdzają się te, których używa się do czyszczenia nagrobków. W konserwacji kamienia używa się w tym celu podchlorynu wapnia, który usuwa z kamienia drobnoustroje biologiczne.
- Zabrudzenia po wykonawcach (zaprawy, farby) – Należy je usunąć mechanicznie, zdrapując, a następnie umyć myjką ciśnieniową, w przypadku gdy nie uda się w ten sposób pozbyć uciążliwych plam, można zamówić usługi piaskowania lub ścierania nawierzchni tarczami do szlifowania.
Autor: inż. Monika Bartkowicz
Źródła
- J. Pokorski, A. Siwiec „Kształtowanie terenów zieleni”, WSiP, Warszawa 1998 r., s. 200
- M. Popielarska, „Balkon i taras, zielona oaza”, Wyd. Publicat, Poznań 2008 r., s. 53–56
- P. Himmelhuber, „Jak to się robi tarasy i altany”, Wyd. Rm, Warszawa 2009 r., s. 9–16
- R. Key, „Nawierzchnie w ogrodzie”, Wyd. Slovart Bratislava, Warszawa 2005 r., s.26–42
