- 1/3
- Następne
Oczary to rośliny bardzo ciekawe, gdyż ich kwiaty mają nie tylko oryginalną budowę, ale też pojawiają się na pędach o zupełnie nietypowej porze roku. Znanych jest 5 gatunków oczarów, jednak w uprawie spotykany jest głównie ich mieszaniec - oczar pośredni. Mimo to warto zainteresować się również innymi gatunkami, gdyż one także mogą sprawdzić się w ogrodzie.
Opis
Jednym z ciekawszych, choć rzadko uprawianych oczarów jest pochodzący z Ameryki Północnej oczar wirginijski (Hamamelis virginiana). Gatunek zasługuje na szczególną uwagę, gdyż poza tradycyjnymi walorami ozdobnymi (ciekawymi kwiatami i ładnymi liśćmi), posiada również cenne właściwości lecznicze i kosmetyczne. Roślina ma na ogół postać szerokiego, rozłożystego krzewu lub niewielkiego drzewka, dorastającego do ok. 2-4 m. wys. Jej pędy są rozgałęzione, gładkie i pokryte szarobrązową korą, natomiast młode przyrosty delikatnym, szarobrązowym meszkiem. Wiosną na pędach rozwijają się duże, szeroko-jajowate lub niemal okrągłe, łagodnie ząbkowane na brzegach liście, których blaszka jest jasnozielona i gładka. Zarówno pokrój krzewu jak i wygląd liści przypomina dobrze nam znaną leszczynę. Jesienią liście oczaru przebarwiają się na piękny, żółty kolor i długo pozostają na pędach. Tuż przed ich opadnięciem zaczynają rozwijać się niewielkie, mocno pachnące kwiaty. Termin ich pojawienia się na roślinie jest dla oczarów dość nietypowy (IX-XI), gdyż większość gatunków zakwita późną zimą lub na przedwiośniu. Kwiaty mają charakterystyczną dla oczarów, pająkowatą budowę i są złożone z bardzo wąskich, licznych, prostych lub delikatnie skręconych płatków w kolorze żółtym. Najlepiej widoczne są po opadnięciu liści, gdyż wcześniej giną na tle ich jesiennej barwy. Po przekwitnieniu przekształcają się w torebki nasienne, które dojrzewają jesienią następnego roku. Po dojrzeniu torebki gwałtownie pękają, energicznie wyrzucając z wnętrza czarne, błyszczące nasiona.
Wymagania uprawowe
Krzew nie ma dużych wymagań uprawowych, dlatego nadaje się niemal do każdego, większego ogrodu. Dość dobrze znosi niskie temperatury i nie wymaga zimowego okrycia (z wyjątkiem młodych egzemplarzy). Jest też odporny na choroby i szkodniki. Najlepiej rośnie na podłożu żyznym, próchniczym, umiarkowanie wilgotnym i lekko kwaśnym, ale poradzi sobie także na większości typowych gleb ogrodowych. Dobrze czuje się na stanowisku osłoniętym od wiatru oraz słonecznym lub lekko ocienionym. Oczar wirginijski źle znosi natomiast suszę, dlatego podczas przedłużających się okresów bezdeszczowych należy go dodatkowo nawadniać oraz unikać sadzenia na glebach suchych i przepuszczalnych. Warto też zabezpieczyć podłoże wokół niego grubą warstwą ściółki.
Oczar wirginijski
Cięcie
Oczary wirginijskie nie lubią cięcia, w związku z tym zabieg powinno się ograniczyć jedynie do wiosennego usuwania odrostów korzeniowych oraz wycinania pędów chorych, uszkodzonych lub przemarzniętych. Mocniej można przycinać jedynie młode okazy, które planuje się uformować na kształt drzewka. Wtedy należy wyprowadzić z nich jeden, najsilniejszy przewodnik, usuwając wszystkie pędy wyrastające poniżej przyszłej korony.
Rozmnażanie
Oczary wirginijskie rozmnaża się na ogół z nasion, gdyż sadzonki ukorzeniają się ciężko i rosną bardzo wolno. Rozmnażanie oczarów z nasion nie jest trudne, ale w uprawie amatorskiej wymaga bardzo wiele cierpliwości. Nasiona zamknięte w torebkach nasiennych dojrzewają jesienią po ok. 1 roku od zawiązania. Niedługo przed osiągnięciem pełnej dojrzałości należy je zebrać i przetrzymać kilka dni w suchym i ciepłym pomieszczeniu. Nasienniki od razu po zbiorze muszą być umieszczone w przewiewnych, papierowych torebkach, gdyż kiedy tylko wyschną, gwałtownie wystrzelą, uwalniając nasiona. Oczyszczone nasiona, należy stratyfikować bardzo długo, bo ok. 1,5 roku, po czym wiosną wysiać do skrzynek, gdzie znów pozostaną przez wiele tygodni, a czasem nawet miesięcy, zanim w końcu wykiełkują. W szkółkach siewki wykorzystuje się najczęściej do szczepienia mieszańcowych odmian oczarów.
Oczar wirginijski
