Lulek czarny - opis, szkodliwość, zwalczanie i ciekawostki

Jesteś tutaj:

Lulek czarny - opis, szkodliwość, zwalczanie i ciekawostki

3,6/5 (172 ocen)

Profilaktyka


Zwalczanie lulka czarnego w uprawach jest niezbędne, ale też bardzo trudne, gdyż obecnie nie ma dedykowanych przeciwko niemu środków chemicznych. Z tego względu w ochronie roślin przed tym niebezpiecznym chwastem szczególne znaczenie ma profilaktyka. Aby skutecznie ograniczyć występowanie lulka na polach uprawnych, należy w pierwszej kolejności zadbać o właściwe przygotowanie podłoża. Lulek szczególnie chętnie zasiedla gleby żyzne i zasobne w azot, dlatego należy bardzo starannie nawozić uprawy, unikając przenawożenia ich azotem. Roślina lubi też gleby wapienne, dlatego dbanie o właściwy odczyn pH podłoża również może ograniczyć jej liczebność na danym stanowisku. Bardzo ważne jest także wykorzystywanie w uprawie dobrej jakości materiału siewnego, wolnego od zanieczyszczeń nasionami chwastów. Jest to szczególnie istotne na plantacjach maku, gdyż nasiona lulka są bardzo podobne do nasion maku, dlatego oczyszczenie materiału siewnego, zebranego z pola zachwaszczonego lulkiem jest niezwykle trudne. W ochronie upraw przed lulkiem nie bez znaczenia jest również staranna uprawa gleby, a w szczególności wiosenne bronowanie. Na niewielkich obszarach rośliny można też usuwać ręcznie (przez zakwitnięciem), pamiętając o zabezpieczeniu rąk rękawicami ochronnymi.

Lulek czarny

Lulek czarny


Zwalczanie chemiczne


Obecnie w rejestrze MRiRW nie ma żadnych preparatów chemicznych przeznaczonych do zwalczania lulka czarnego, jednak w razie potrzeby można spróbować posłużyć się jednym z licznych środków, dedykowanych psiance czarnej (np. Casper 55 WG, Dresz 306 SE, Feniks 306 SE, Golden Clopyralid 300 SL, Kukugran 340 SE, Szpada 480 EC, Victus 75 WG). Takie preparaty mogą jednak zwalczać lulka czarnego tylko na wczesnym etapie rozwoju chwastu.


Ciekawostki


Lulek czarny jest rośliną znaną od bardzo dawna i posiadającą ciekawą historię. W starożytności i w średniowieczu, często wykorzystywano go do celów leczniczych i stosowano między innymi do uśmierzania bólu oraz jako środek uspokajający i nasenny. Roślina służyła też do walki z gryzoniami w spichlerzach i do barwienia tkanin (np. wełny na kolor srebrzysto-biały). Bardzo powszechnie wykorzystywano ją również do przyrządzania różnych mikstur o znaczeniu magicznym oraz do przygotowywania narkotyków i trucizn. Lulek był też stosowany w obrzędach rytualnych i mistycznych.

Z powodu dużej toksyczności, lulek stracił obecnie na znaczeniu jako roślina lecznicza, mimo to po odpowiednim spreparowaniu niektóre jego części nadal są wykorzystywane do celów leczniczych. Przygotowaniem preparatów opartych na lulku powinny się jednak zajmować wyłącznie osoby posiadające bardzo dużą wiedzę i doświadczenie zielarskie, gdyż nieumiejętnie zastosowany środek, może przynieść znacznie więcej szkody niż pożytku. Lulek czarny czasami jest również surowcem zielarskim wykorzystywanym w przemyśle farmaceutycznym.

Autor: Katarzyna Józefowicz

Bibliografia:

1. „Podręczny atlas chwastów” Prof. dr hab. Grzegorz Skrzypczak, dr Andrzej Blecharczyk, wyd. Medix Plus, Poznań 1996r.
2. „Atlas chwastów” inż. Adam Paradowski, wyd. Plantpress sp. z o.o., Kraków 2013r.
3. „Atlas chwastów” prof. dr Włodzimierz Tymrakiewicz, wyd. PWRiL, Warszawa 1976r.
4. „Atlas chwastów dla praktyków” Tomasz Czubiński, Adam Paradowski, Polskie Wydawnictwo Rolnicze Sp. z o.o., Poznań 2014r.
5. „Przewodnik do oznaczania krajowych roślin zielarskich” J. Mowszowicz, wyd. PWRiL, Warszawa 1983 r.
6. „Przewodnik do oznaczania krajowych roślin trujących i szkodliwych” J. Mowszowicz, wyd. PWRiL, Warszawa 1982 r.
 

Koniecznie zobacz