- 1/2
- Następne
Kostrzewa owcza (Festuca ovina) zaliczana do rodziny wiechlinowatych to bardzo pospolity w naszym kraju gatunek trawy wieloletniej. Kostrzewa owcza jest rośliną bardzo wytrzymałą i posiada dość szczególne wymagania siedliskowe, ponieważ preferuje stanowiska, na których niewiele roślin mogłoby sobie poradzić. Najczęściej zasiedla gleby suche, jałowe, ubogie w składniki pokarmowe (szczególnie w fosfor), przepuszczalne, lekkie, piaszczyste i posiadające kwaśny odczyn pH. Jest też rośliną bardzo wytrzymałą na niskie temperatury, dlatego zimą rzadko przemarza, a w sprzyjających warunkach pozostaje nawet zimozielona. Należy jednak do gatunków wybitnie światłolubnych, dlatego nie znosi zacienienia. Nie toleruje również zalewania i terenów podmokłych. Powszechnie występuje na suchych łąkach, przydrożach, skarpach, nasypach, nieużytkach, piaszczystych placach i leśnych polanach. Może być traktowana jako gatunek wskaźnikowy, sugerujący gleby ubogie w fosfor. Na terenach piaszczystych, jałowych i zdegradowanych, często pojawia się samorzutnie jako gatunek pionierski.
Zastosowanie
Kostrzewa owcza nie jest gatunkiem uprawnym i nie nadaje się na roślinę pastewną, gdyż jej pędy posiadają bardzo niską wartość odżywczą. Znajduje się w nich sporo związków ciężkostrawnych (min. celuloza, hemiceluloza, ligniny), a czasem nawet toksycznych (glikozydy cyjangenne), natomiast bardzo niewiele substancji odżywczych (min.: soli mineralnych, białek i cukrów).
Kostrzewa owcza nadaje się do spożycia dla zwierząt tylko w bardzo wczesnej fazie rozwoju, gdyż wtedy w jej tkankach znajduje się jeszcze dość dużo białek i cukrów. Młode pędy mogą być zjadane głównie przez owce, wypasane na ubogich w roślinność stanowiskach (stąd nazwa gatunkowa) lub przez zwierzynę leśną. W miarę wzrostu roślin, ich skład chemiczny drastycznie się jednak zmienia, a pędy stają się ciężkostrawne i tracą walory smakowe. Ze względu na swoje szczególne wymagania siedliskowe i dużą wytrzymałość na niesprzyjające warunki klimatyczne, kostrzewa owcza może być natomiast bardzo wartościową rośliną przeciwerozyjną, zabezpieczającą gleby przed skutkami erozji wietrznej. Zwykle na takich stanowiskach pojawia się w sposób naturalny, ale może być również celowo wysiewana. Gatunek coraz częściej bywa też wykorzystywany do zakładania trawników i zadarniania terenów użytkowych (np. terenów sportowych, rozległych placów). Dość dobrze znosi udeptywanie, dlatego może być przeznaczony na trawniki sportowe i rekreacyjne. Po koszeniu odrasta wolno, ale równomiernie. Nie jest też szczególnie podatny na choroby. Trawa nie znosi jednak zacienienia i podtapiania, dlatego powinna być wysiana na stanowisku dostatecznie słonecznym i stosunkowo suchym.
Kostrzewa owcza (wikipedia.org, Rasbak, CC BY-SA 3.0)
Odmiany
Liczba odmian kostrzewy owczej nie jest zbyt duża, gdyż gatunek trudno uprawia się w celach nasiennych. Obecnie jedyną zarejestrowaną w COBORU odmianą uprawną kostrzewy owczej jest „Noni”, która polecana jest głównie do zakładania trawników ozdobnych i parkowych. Odmiana charakteryzuje się ciemnozielonym ulistnieniem, dobrym krzewieniem się i małymi wymaganiami glebowymi. Po koszeniu odrasta wolno, ale równomiernie. Dobrze też zadarnia powierzchnię.
Czasami kostrzewę owczą uprawia się również w ogrodach, jako ciekawą roślinę ozdobną (np. odmianę „Harz” o niebieskozielonych liściach), gdyż znakomicie nadaje się do zagospodarowywania stanowisk suchych, piaszczystych i jałowych. Dobrze prezentuje się posadzona przy żwirowych ścieżkach, na skalnikach i w ogrodach japońskich, o ile są to stanowiska dostatecznie słoneczne. Trawa może być też traktowana jako roślina okrywowa, przeznaczona do zadarniania wzniesień, skarp i nasypów. Aby jednak roślina wyglądała przez cały sezon naprawdę dekoracyjnie, wiosną należy przycinać jej liście i usunąć z kępy wszystkie zaschnięte źdźbła. Zabieg pobudzi też trawę do lepszego rozkrzewienia. Co kilka lat kostrzewę owczą należy też odmłodzić, gdyż wewnętrzna część jej zwartej kępy zaczyna wyglądać mało atrakcyjnie. czytaj dalej...
