- 1/3
- Następne
Wybierając do ogrodu pnącze, zwykle decydujemy się na dobrze znane i powszechnie uprawiane gatunki takie jak bluszcze czy winobluszcze. Czasem warto jednak spróbować uprawy mniej znanych roślin, których walory dekoracyjne również mogą być bardzo wysokie. Jedną z nich jest ciekawy, choć jeszcze mało popularny kokornak wielkolistny (Aristolochia macrophylla) o pięknych, dużych liściach i bardzo oryginalnych kwiatach.
Opis
Kokornak wielkolistny to silnie rosnące (1-2 m. przyrostów rocznych, choć w pierwszym roku lub dwóch po posadzeniu rośnie bardzo wolno), duże, rozłożyste pnącze, o cienkich, wiotkich, brązowych, długich pędach (może dorastać nawet do ok. 10 m. długości) i bardzo dużych, zielnych, sercowatych liściach, których blaszka jest gładka i lekko błyszcząca. Liście zmieniają jesienią barwę na żółtą, po czym opadają. U rośliny stanowią najważniejszą ozdobę, jednak nie należy także zapominać o kwiatach, które choć niezbyt okazałe i dość małe, są niezwykle oryginalne, gdyż swoją budową przypominają fajkę, ozdobioną w górnej części fioletowo-bordowym, cętkowanym, szerokim, fantazyjnym kołnierzem. Na roślinie pojawiają się wiosną (V-VI) i nie są zbyt dobrze widoczne, ponieważ wiele z nich ukrywa się pomiędzy liśćmi. O tym, że pnącze zakwitło, roślina informuje nas dość charakterystycznym, ale mało przyjemnym zapachem, wydzielanym przez kwiatostany. Kokornak zapylany jest przez muchy i to właśnie do nich skierowany jest ten szczególny, wabiący aromat. Jesienią zapylone kwiaty przekształcają się w niemniej oryginalne owoce, przypominające żebrowane ogórki. Ich wnętrze wypełniają nasiona, uwalniane po dojrzeniu przez rozpadnięcie się okrywy owocu. Niestety, w polskich warunkach owoce dojrzewają rzadko, więc raczej nie uda się z nich zebrać własnych nasion.
Kokornak wielkolistny
Wymagania uprawowe
Kokornak wielkolistny uprawiany jest zwykle w cieplejszym klimacie, ale w polskich warunkach także sobie poradzi, o ile nie będzie sadzony w najzimniejszych rejonach kraju, a jego podstawa zostanie zabezpieczona na zimę kopczykiem ziemi oraz igliwiem i liśćmi. Ponieważ pnącze rośnie szybko i posiada dużą masę zieloną, oczekuje dobrej jakości, żyznych i próchniczych gleb (dobrze jeśli są wapienne) oraz dodatkowego dokarmiania w okresie wegetacyjnym nawozami wieloskładnikowymi, najlepiej przeznaczonymi do nawożenia pnączy. Roślina wymaga także stałej wilgotności podłoża, gdyż jest wrażliwa na niedobór wody.
Kokornak najlepiej czuje się w miejscach cienistych lub półcienistych, osłoniętych przez wiatrem. Jeśli zostanie posadzony w miejscu słonecznym, a do tego niezbyt wilgotnym, z pewnością będzie atakowany przez przędziorki. Może mu też zagrażać choroba grzybowa np. antraknoza. Jeśli jednak kokornak ma zapewnioną właściwą opiekę i dobre warunki choruje rzadko i nie jest podatny na ataki szkodników. Pnącze nie wymaga regularnego cięcia, ale na zabieg reaguje bardzo dobrze, dlatego bez najmniejszego problemu można je przycinać, nadając roślinie odpowiedni kształt i korygując jej pokrój (wiosną cięcie odmładzające, po kwitnieniu formujące).
Kokornak wielkolistny jest silnie rosnącym i ciężkim pnączem, dlatego wymaga dostatecznie solidnych i masywnych podpór. Może to być ściana altany, sztywne ogrodzenie lub specjalnie wykonana pergola, najlepiej o łukowatym sklepieniu, pod którym będzie można podziwiać ciekawe, zwisające na szypułkach kwiaty. Ze względu na swój okazały wygląd i szeroki, rozłożysty pokrój, kokornak wielkolistny bywa także nazywany „krzewem szlacheckim”.
Kokornak wielkolistny
