Iglica pospolita - opis, zwalczanie, zdjęcia i charakterystyka

Jesteś tutaj:

Iglica pospolita - opis, zwalczanie, zdjęcia i charakterystyka

3,6/5 (68 ocen)

Rodzina bodziszkowatych kojarzy się zwykle z delikatnymi bodziszkami i uroczymi pelargoniami, ale należą do niej również rośliny mniej atrakcyjne, traktowane czasami jak uciążliwe chwasty. Ich przedstawicielem jest między innymi iglica pospolita (Erodium cicutarium), spotykana powszechnie na terenie całego kraju, a szczególnie na obszarze niżu oraz w rejonach górskich. Iglica pospolita preferuje gleby lekkie, przewiewne, piaszczyste lub piaszczysto-gliniaste, zasobne w składniki pokarmowe (głównie w azot) oraz posiadające kwaśny odczyn pH. Zasiedla tereny ruderalne, rowy, przydroża, nasypy, nieużytki, suche łąki, skarpy i polany. W uprawach pojawia się przede wszystkim na zagonach z roślinami okopowymi oraz w zbożach, na ścierniskach, w kukurydzy i w koniczynie. Iglica pospolita ze względu na swoją popularność doczekała się kilku nazw zwyczajowych, z których najpopularniejszymi są: bociani nosek, bociany, dziębrenosek, bekasek szaleniowy czy bociani dziób. Nazwy zwyczajowe nawiązują najczęściej do wyglądu nasion, przypominających, wąski, długi, ptasi dziób.


Szkodliwość


Iglica pospolita nie należy do chwastów szczególnie uciążliwych, jednak jej obecność w uprawach może prowadzić do nadmiernego przesuszenia gleby. Roślina pobiera też z podłoża sporo składników pokarmowych, dlatego stanowi konkurencję dla roślin uprawnych. Jej szybki wzrost i rozwój powoduje zagłuszanie siewek i utrudnia wzrost innym roślinom. W sprzyjających warunkach iglica może się też bardzo sprawnie rozmnażać, rozsiewając swoje nasiona na dość dużym obszarze. Tworzony przez roślinę długi, mocny korzeń palowy, może również utrudniać zbiory roślin użytkowych.


Opis


Iglica pospolita jest jednoroczną lub dwuletnią rośliną zielną, tworzącą mocny, palowy i długi system korzeniowy oraz wiotki, rozgałęziony, pokładający się lub wzniesiony pęd, w całości pokryty gęstymi włoskami i zabarwiony u podstawy na czerwono. W zależności od warunków siedliskowych, pęd może dorastać do 7 cm. lub nawet do 50 cm. długości. W czasie wegetacji na pędzie rozwijają się liczne, wydłużone, zielone, pierzastosieczne liście, złożone z niewielkich, lancetowatych listków, ułożonych naprzeciwlegle wzdłuż ogonka liściowego. Pojedynczy liść jest siedzący lub krótkoogonkowy, a jego blaszka liściowa na brzegach jest mocno powcinana. Od kwietnia do września na szczytach pędów na długich ogonkach rozwijają się niewielkie, luźne, baldachokształne kwiatostany, złożone z 5 - 10 kwiatów. Pojedynczy kwiat wyrasta na długiej szypułce (8 – 15 mm. dl.) i jest zbudowany z 5 liliowych, różowych lub różowo-białych (często z widocznymi u podstawy ciemnymi smużkami), wydłużonych, jajowatych płatków korony oraz z 5 zielonych płatków kielicha. Wewnątrz korony znajduje się 5 – 10 pręcików płodnych i 5 pręcików płonnych. Kwiaty zwykle otwierają się bardzo wczesnym rankiem i są zapylane przez owady. Po przekwitnieniu przekształcają się w podłużne owoce (rozłupiny), zakończone długim dzióbkiem, przypominającym dziób bociana.

Po dojrzeniu owocu, rozłupina pęka i rozpada się na 5 brunatnych, silnie owłosionych rozłupek dł. ok. 5 – 6 mm., zakończonych dugą, częściowo owłosioną, skręcającą się ością, która energicznie się rozpręża i odrzuca nasiona na duże odległości. Dzięki elastycznej ości, która może kurczyć się lub rozciągać pod wpływem wilgoci, nasiona mają zdolność przemieszczania się, co jest nazywane „kroczeniem”. Spiralna ość pomaga też nasionom wkręcać się w podłoże, co zapobiega ich wysychaniu. Może też przyczepiać się do sierści zwierząt, ułatwiając roślinie rozprzestrzenianie się. Z rozsianych nasion początkowo wyrasta niewielka, gęsta rozeta liściowa, a dopiero później rozwija się rozgałęziony pęd. Pierwsze liście siewek nie są podobne do liści rośliny dorosłej, gdyż ich blaszka jest trójdzielna, a tworzące ją listki mają niemal okrągły lub nieco trójkątny kształt. Wyrastają na długich, cienkich, owłosionych ogonkach i w całości pokryte są delikatnymi włoskami.

Iglica pospolita

Iglica pospolita


Profilaktyka


Iglica pospolita nie jest zbyt częstym chwastem w uprawach roślin użytkowych, jednak kiedy pojawia się na zagonach, należy ją zwalczać, gdyż bardzo łatwo się rozsiewa. Dzięki licznym włoskom gęsto pokrywającym jej pędy, roślina nie jest szczególnie wrażliwa na chemiczne środki chwastobójcze, dlatego w ograniczeniu jej występowania może jedynie pomóc połączenie ze sobą metod profilaktycznych, agrotechnicznych i chemicznych. W przypadku iglicy podstawą profilaktyki jest unikanie przenawożenia upraw azotem, gdyż roślina wyjątkowo chętnie zasiedla gleby bogate w ten pierwiastek. Iglica preferuje również stanowiska kwaśne, dlatego utrzymywanie odpowiedniego pH gleby również spełnia ważną rolę w walce z tym chwastem. W ograniczeniu zachwaszczenia upraw iglicą, pomaga też systematyczne wykonywanie wiosennych i jesiennych zabiegów agrotechnicznych (orka pożniwna i wiosenne bronowanie, gdyż roślina najliczniej kiełkuje wiosną i jesienią), wykorzystywanie do siewu czystego materiału siewnego, wolnego od nasion chwastów, nawożenie upraw dobrze przefermentowanym obornikiem lub dobrze rozłożonym kompostem oraz systematyczne usuwanie chwastów z terenów przylegających do upraw (min.: z rowów, nieużytków, pasów obdzielających, przydroży). Na niewielkich obszarach chwasty można również usuwać ręcznie i to najlepiej przez ich kwitnieniem. czytaj dalej...

Koniecznie zobacz