- 1/4
- Następne
Chmiel zwyczajny (Humulus lupulus) to bylinowe pnącze z rodziny konopiowatych, które w stanie dzikim występuje na stanowiskach naturalnych w Azji, Ameryce Północnej i Europie (w tym również na terenie w Polski). W naturze chętnie zasiedla miejsca ruderalne, wilgotne zarośla i świetliste stanowiska leśne, gdzie czuje się bardzo dobrze i łatwo się rozmnaża.
Opis
Pnącze dorasta do wys. ok.8 – 12 m. i posiada wiotkie łodygi oraz duże, klapowane liście (małe, bezklapowe w pobliżu zawiązków kwiatowych), gęsto pokryte haczykowatymi włoskami, które w dotyku są bardzo szorstkie. Włoski spełniają ważną rolę przy wspinaniu, gdyż pomagają pędom utrzymać się na powierzchni podpory (np. pnia drzewa, gałęzi krzewu, prętów ogrodzenia). Chmiel zakwita wczesnym latem (VI-VII), ale ponieważ jest rośliną dwupienną, do zawiązania nasion potrzebuje bliskiego sąsiedztwa osobnika odmiennej płci. Jeśli powyższy warunek zostanie spełniony, po zapyleniu kwiatów żeńskich, rozwijają się charakterystyczne, zielone, szyszkowate owocostany, w których zamknięte są drobne, brązowe nasiona. Po dojrzeniu szyszka chmielu zmienia barwę na słomkową i uwalnia nasiona, rozsiewając je po okolicy za pomocą wiatru. Chmiel posiada głęboki i rozległy system korzeniowy, który pomaga roślinie przetrwać niesprzyjające warunki środowiskowe (przejściowe susze, chłodne zimy) oraz ułatwia jej rozmnażanie.
Odmiany
Chmiel zwyczajny w ogrodach uprawiany jest zwykle jako gatunek lub jego odmiany użytkowe (np.”Marynka”, „Lubelski”), jednak w sprzedaży można też spotkać odmianę ozdobną o żółtych liściach - „Aureus”.
Chmiel zwyczajny
Wymagania uprawowe
Chmiel zwyczajny rzadko jest spotykany w ogrodach, choć to pnącze bardzo interesujące i mało wymagające. Dobrze znosi niskie temperatury, dlatego nie oczekuje zimowego okrycia. Najlepiej czuje się na podłożach stosunkowo wilgotnych, żyznych i próchniczych o obojętnym odczynie pH, jednak poradzi sobie także na większości typowych gleb ogrodowych. Nie toleruje jedynie miejsc zimnych i podmokłych oraz suchych i piaszczystych. Pnącze należy do roślin światłolubnych, dlatego powinno być sadzone na stanowisku słonecznym, choć może również znieść niewielki półcień. Miejsce pod uprawę chmielu powinno być także osłonięte od wiatru, gdyż jego porywy łatwo mogą uszkodzić wiotkie pędy i zerwać je z podpory. Roślina na zimę zasusza część nadziemną, jednak wiosną wypuszcza z kłączy (podziemnych karp) nowe pędy, które rosną bardzo szybko, owijając się wokół podpór (jeśli nie mają możliwości wspinania, płożą się po ziemi). Chmiel równie szybko się rozmnaża, rozsiewając nasiona po najbliższej okolicy, przez co może stać się uciążliwy, zagłuszając inne rośliny i pojawiając się w różnych częściach ogrodu. Z tego względu należy obserwować jego rozwój i ścinać szyszki, zanim zdążą dojrzeć oraz usuwać zbędne odrosty korzeniowe. W ograniczeniu rozrostu chmielu mniejsze znaczenie ma natomiast cięcie, gdyż roślina znosi ten zabieg bardzo dobrze i bez problemu się po nim regeneruje. W czasie wegetacji można natomiast za pomocą cięcia kształtować jej pokrój, a późną jesienią przyciąć pędy nad ziemią.
Chmiel zwyczajny
